Zawaliłem

Od kliku dni trwa cudowne zauroczenie, które chciałbym aby przerodziło się w coś jeszcze bardziej wspanialszego. Historia jest tak banalna, że aż niewiarygodna. Wszystko dzieje się w tak zaskakująco błyskawicznym tempie, że zaczynam nie nadążać. Wariuję i to ze szczęścia. Z każdą minutą zauroczenie jest coraz większe. Ale wszystko co dobre, nie może trwać za długo prawda?? Weekendowe rozstanie jakoś przetrwaliśmy.  Jednak szara rzeczywistość o sobie bardzo szybko dała znać.

Niedziela wieczór - pierwsza sprzeczka. Trochę smutków, trochę złości, trochę bulwersu. Do rana przeszło. Mi przeszło, bo to ja się zdenerwowałem... trochę niepotrzebnie. Gupek ze mnie i tyle!

Nieszczęścia muszą oczywiście chodzić parami (a nawet stadami) i wystarczyło poniedziałkowe popołudnie, aby znowu się coś zepsuło. Tym razem moja 100% wina. Pomyliłem daty i okazało się, że piątek jednak wypada w środę. Cały plan, o który się posprzeczaliśmy w niedziele szlag trafił w ciągu paru sekund.

W głowie powstawał kolejny, aby sytuację uratować. I sytuacja przybrała nagle nieoczekiwany obrót. Całkowicie szalony pomysł. Totalny spontan, który mi się zajebiście spodobał. Ktoś chciał coś zrobić tak po prostu dla mnie... tylko dla mnie. Kompletnie mnie zamurowało z zaskoczenia i nie wiedziałem jak się zachować. Ja miałem powiedzieć tylko proste tak.

I powiedziałem tak. Tylko, że pojawiło się jeszcze ale. Ciężar dorosłości bardzo szybko daje mi się we znaki. Powinienem być kowalem swojego losu, a wychodzi na to, że mnie to przerasta.

Ja naprawdę bardzo chcę -  każdego dnia bardziej niż dnia poprzedniego. Ale widzę, że są problemy, których nie potrafię, nie umiem przeskoczyć i boję się, że przez to ktoś się mną rozczaruje :((

Musimy dać sobie szansę i zawalczyć o siebie, o nas. Wszystko zaczęło się tak niesamowicie i nie możemy tego zaprzepaścić, bo przecież nam bardzo zależy. A my przecież nie rzucamy słów na wiatr. Nawet jeśli trzebaby wszystko postawić na jedną kartę to chcę zaryzykować.