III ROK

III rok był dla mnie najtrudniejszy. Jak się skończył to bardzo się ucieszyłem, bo miałem już serdecznie dość. Może też nie tyle, że naukowo było jakoś trudno (choć lekko nie było), ale ogólnie jakoś byłem zmęczony. Poza tym przedmioty jakie mieliśmy nie były dla mnie w większości atrakcyjne.

Pierwszy semestr do świąt spędziłem standardowo na melanżu. Ogólnouczelniane imprezy trochę straciły na wartości, bo porobiły się kółka różańcowe i ludzie bawili się w swoim mniejszym towarzystwie. Kolokwia szły do przodu bez większego wysiłku, ale sesja zimowa to była najgorsza jaką miałem na studiach. Fizycznie nie dawałem rady, bo trochę problemów ze zdrowiem się zrobiło i niestety egzaminy były do powtórki, a jeden nawet podwójnie.

Plan zajęć był do dupy. Rano od 8 do 11, i później od 14 (lub 16) do 19, a w przerwie wykłady, na które nikt nie chodził. Siłą rzeczy po całym dniu człowiek padał na pysk. A tu jeszcze przygotowania na drugi dzień wymagano

III roku był preludium do zajęć klinicznych na późniejszych latach. To tutaj był nasz pierwszy kontakt z pacjentem. To tutaj zdobywaliśmy podstawy badania lekarskiego, które będziemy wykorzystywać przez całe życie.

Na III roku też rozpocząłem przygodę z kołami naukowymi. Wybrałem chirurgię naczyniową (w końcu zostałem zaproszony przez przewodniczącą), chirurgię ogólną, i koło internistyczno-angiologiczne. Miałem okazję poza zajęciami zobaczyć prawdziwą medycynę. Szczególnie upodobałem sobie chirurgię naczyniową.

1. PATOFIZJOLOGIA
Jak na I roku jechałem na egzamin z anatomii to spotkałem koleżankę z III roku co się właśnie wybierała na egzamin z patofizu. Jak ja jej zazdrościłem, że ona na pewno o wiele fajniejszych rzeczy się uczy. Długo czekać nie musiałem i ja też się tych fajny rzeczy (na)uczyłem.

Patofizjologia to najprzyjemniejszy przedmiot na III roku. Szkoda, że znowu nie trafiłem w asystenta co by wymagał czegoś od nas. To był chyba jedyny przedmiot na którym miałem z 12 (jak nie więcej) prowadzących przez cały rok. Inne grupy miały 1 max 2. Sama patofizjologia jest niezwykle ciekawa. Bardzo mi się wtedy podobała kardiologia. W czasie roku były 4 kolokwia: test + ćwiczenie praktyczne w postaci np. ekg czy gazometrii. Ekg to chodziło za ludźmi przez kilka tygodni. Ja zdałem jak większość za trzecim razem. Rekordziści zdawali nawet po 11.

Egzamin miał również formę testową. Uważam, że umiałem więcej niż na 3. Po obejrzeniu pracy stwierdziłem, że tam gdzie byłem pewien to było źle i odwrotnie. Rozmawialiśmy z adiunkt dydaktyczną na ten temat i sama przyznała, że niektóre pytania były dyskusyjne i w zależności z jakiego podręcznika się ktoś uczył to inaczej zaznaczał. Jednak szans na weryfikację odpowiedzi z podręcznikami i zmianę oceny nie było.

2. PATOMORFOLOGIA (ANATOMIA PATOLOGICZNA = AP)

Tak, był taki przedmiot, coś sobie przypominam. Ale nie przypominam sobie żebym kiedykolwiek się tego uczył.

Czytając inne blogi lub rozmawiając ze znajomymi z innych uczelni uważam my to mieliśmy luz. Nic od nas nie wymagano. Zajęcia najczęściej miały formę, że  była sekcja zwłok, sporadycznie jakieś seminarium. Kilka razy skończyło się na samym sprawdzeniu obecności. Pierwsze kolokwium zostało zaliczone z powodu Bożego Narodzenia, drugie było przeciągane do Wielkanocy, aby z tej okazji nam zaliczyć, a trzecie miało być, ale nie upomnieliśmy się o nie ku radości asystentów. Raz była próba ustnych odpowiedzi. Pani doktor uznała, że lepiej będzie jak zrezygnuje z takiej formy sprawdzania wiedzy. Tak więc APy upływały nam w przyjemnej atmosferze.

Egzamin miał formę testową. Wyświetlane slajdy, 30 sekund na pytanie, czyli praca z systemem ołówkowym. Rozpiętość ocen od 2 do 5. Ja byłem po środku czyli 4. Do egzaminu należało przerobić stare testy. My mieliśmy najstarsze z 1984 roku (czyli starsze ode mnie). Problemem było to, że nie mieliśmy aktualnego podręcznika, bo jak to się później okazało H. influenze jest bakterią a nie wirusem, jak to wtedy uważano. Jak dorwaliśmy podręcznik z 1970 roku to od razu te przestarzałe testy łatwiej było ogarnąć.

3. PROPEDEUTYKA INTERNY

Nasz pierwszy kontakt z prawdziwym pacjentem. Każdy zakupił sobie stetoskop i już nie mógł się doczekać kiedy będzie go przykładał w różne dziwne miejsca :P Oczywiście większość nosiła go na szyi żeby każdy widział. Ja nie lubię jak mi coś tak lata i do dzisiaj noszę go w kieszeni. Przynajmniej nie widać od razu kim jestem, a czasami jak pacjenci na korytarzu tego nie wiedzą to lepiej śpią.

Propedeutykę interny na pewno zapamiętam do końca życia. Stresu jaki mi dostarczył to już później żaden z asystentów nie mógł dorównać. Nasza pani doktor miała ksywę Kwiaciarka (bo chciała nią zostać w dzieciństwie). Kobietą jak wulkan. Tyle emocji mi dostarczyła przez cały rok. Ale jedno muszę przyznać: nauczyła nas bardzo dużo. Wywiad i badanie fizykalne naprawdę nam wbiła do głowy. Tylko ten jej wybuchowy charakter... Jak we wtorek miałem zajęcia, to już w niedzielę miałem mdłości. Babka potrafiła nas równo opierdolić i sypnąć wiązanką przy pacjentach (jak kwiaciarka kwiaciarka), a czasami opieprzała też pacjentów. Raz nawet wyleciałem z połową grupy, bo tym jak po 40 min odpytywania zaczęła nas pytać o rzeczy których nie kazała się nauczyć. Dupą to trzęsłem równo przed każdymi jej zajęciami.

Egzamin miałem okazję zdawać dwa razy. Najpierw był praktyczny, który trwał przeszło 2,5 godziny, a po nim teoretyczny. Na praktycznym miałem ogólnie zdrowego pacjenta, więc żadnych patologii nie wybadałem. Z wywiadu również nic nie wynikało. Gorzej było z teoretycznym. Pani profesor u której zdawałem nie raczyła zauważyć, że ja jestem z III roku a nie z V i odesłała mnie za nieznajomość leków. Jak już zauważyła to nie bardzo wiedziała jak z całej sytuacji wybrnąć i stwierdziła, że jak przyjdę za 2 tygodnie to nic mi się nie stanie.

4.  PEDIATRIA
O tym jak lubię pediatrię można było cały styczeń czytać. Nie lubię dzieci i tak jakoś mi zostanie chyba na zawsze. Na III roku miałem zajęcia na oddziale kardiologii dziecięcej. Tam poznałem tajniki badania dziecka. Same zajęcia jako tako... Czasami na oddziale, czasami w pracowni usg serca, a czasami w przychodni. Statusy się nauczyłem pisać chociaż. Żadnego kolokwium, żadnego odpytywania, sporadyczne sprawdzanie obecności.

5. IMMUNOLOGIA
Układ odpornościowy nigdy mnie nie fascynował. Cała immunologia jest dla mnie czarną magią. Pełno jakiś znaczków, cyferek, przeciwciał, interleukin, dopełniaczy... totalny kosmos.

Zajęcia odbywały się w jakiejś piwnicy późnym popołudniem (wczesną nocą). Trochę teorii i trochę zajęć praktycznych w pakiecie nam serwowano. Podobnie jak na biochemii nie wiedziałem o co tam chodzi. Czasami jakieś preparaty robiliśmy - raz nawet wyszedł mi lepiej niż asystentce chociaż nie wiem jak to zrobiłem - może rąk nie umyłem :P

Egzamin miał formę testu (obecnie jest ustny!). Trochę pytań nowych, trochę starych i jakoś poszło do przodu. A że ja nadal tego nie kumam i raczej nigdy to nie nastąpi to inna sprawa :]

6. GENETYKA
Zajęcia z genów odbywały się w piątki co dwa tygodnie. Świetnego prowadzącego mieliśmy - usypiałem dopiero po 1,5h a nie jak to zwykle bywało po 15 minutach. Mimo jego zapału ja nie pałałem sympatią do genetyki. Na kolokwium z nami współpracował - wychodził po kawę - Macie pożyć 2 złote?? Wczoraj ksiądz po kolędzie u mnie był i drobne dałem ministrantom.

Mieliśmy też laboratoria z genetyki w formie seminariów z bardzo fajnym doktorantem. Z przeznaczonych 90 min wykorzystywał maksymalnie 27 - Bo wiecie jest piątek, trzeba się zrestartować, a czym to już co kto lubi...

Genetyka kojarzyła mi się z biologią, a biologii to jak już wspomniałem nie lubię. Pewnie dlatego egzamin miałem do powtórki. Satysfakcję jednak mam, że na egzaminie wszystko rozwiązałem samodzielnie czyli jednak czegoś się nauczyłem.

7. DIAGNOSTYKA LABORATORYJNA
Jak jeszcze biochemie w miarę przetrwałem, to na III roku ta katedra dała mi popalić. Że się przy okazji sami ośmieszyli to inna sprawa. Wymyślono sobie, że nie będzie zaliczenia a będzie egzamin. Rada wydziału na to przystała i mieliśmy być pierwszym rocznikiem w historii Alma mater z egzaminem z diagno. I byliśmy. Jednocześnie byliśmy też ostatnim rocznikiem, bo eksperyment się nie udał i wrócono do poprzedniej  formy zaliczenia.

Zajęcia prowadzone przez biochemików oderwane były od rzeczywistości. Duża część wiedzy jaką próbowano nam wtłoczyć była już nieaktualna. Często oni sami nie wiedzieli o czym do nas mówią.

Egzamin był kompletnie nie przygotowany. Każda storna była napisana inną czcionką w dodatku z literówkami. Zero objaśnień czy pytania są jedno czy wielokrotnego wyboru. Prac nie chcieli nam pokazać. Opiekunka roku miała serdecznie już dość wiecznej wojny z katedrą - szacun za to że stała po naszej stronie. Ja oczywiście za to, że reprezentowałem nasz rok zostałem stracony i doszedłem do płaszczyzny egzaminu komisyjnego. Było to o tyle śmieszne, że komis musiałem zdać, bo już było wiadomo, że za rok nie będzie egzaminu, a tylko zwykłe zaliczenie ćwiczeń które już miałem. Plotka głosi, że później cały rok miał unieważnione oceny


8. MIKROBIOLOGIA
Wszystkie przedmioty co mają w nazwie słowo biologia od razu są skazane na porażkę, jeśli chodzi o szanse na przyjaźń ze mną. Tak było też i w tym przypadku.

Nasz pan Romek był wielkim maniakiem bakcyli, a z E. coli to się chyba pożenił. Nigdy nie wypuścił nas nawet minutę przed czasem, ale jak miał dobry humor to rzucił czasem jakimś żartem. Na zajęciach było trochę teorii i trochę praktyki. Robiliśmy preparaty, zakładaliśmy hodowle bakcyli, oglądaliśmy je pod mikroskopem, badaliśmy wrażliwość drobnoustrojów na antybiotyki. Nawet fajne były te zajęcia. Coś tam z tych zajęć pamiętam, a przynajmniej na farmakologii z niektórymi rzeczami było łatwiej. Niektóre grupy musiały malować te obrazki spod mikroskopy w zeszycie. Pan Romek uważał, że kiedy każdy ma dostęp do atlasu i internetu to nie ma już takiej konieczności.

Po zakończeniu ćwiczeń w drugim semestrze był egzamin praktyczny. Jeden preparat należało samemu przygotować i rozpoznać pod mikroskopem co to jest, a drugi był gotowy i samo rozpoznanie starczało. Według pana Romka mój preparat, który zrobiłem był najbrzydszym jaki kiedykolwiek wiedział w życiu. Oczywiście nie omieszkał powiedzieć tego tak głośno żeby wszyscy studenci i inni prowadzący to usłyszeli. Nie wiem co mu się tam nie podobało, ale ja bez patrzenia w mikroskop widziałem, że to S. aureus. Gotowy preparat był zrobiony z jakiegoś grzyba - Aspergillus chyba mi się trafił. Mimo mojego najbrzydszego preparatu dostałem 5 z tego egzaminu.

Egzamin teoretyczny mógł być pisemny lub ustny. Wybrałem się na pisemny - jakoś nie lubię ustnych. Jeszcze pytań nie usłyszałem, a już wiedziałem, że go nie zdam. Pilnująca nas asystentka oznajmiła, że jest z 'tych pilnujących'. No i mnie przypilnowała. Inna sprawa, że pytania mi nie podeszły. Przyznać się muszę, że nie nauczyłem się na ten egzamin i pała z niego mi się należała, na szczęście nigdy więcej już takiej oceny nie dostałem.

We wrześniu pisałem egzamin poprawkowy. Pytania mi bardziej podeszły niż za pierwszym razem. Dodatkowo panie pilnujące tym razem były z 'tych niepilnujących'. Oczywiście byłem tak obstawiony ściągami, że każdy ruch musiałem przemyśleć czy nic mi nie wypadnie (oczywiście wypadło jak wychodziłem z sali egzaminacyjnej :P). W każdej kieszeni garniaka coś miałem. Nawet w skarpetach miałem jakieś nośniki pamięci - pamiętam, że tam trzymałem wirusy. Mimo, że pytania mi podeszły to i tak skorzystałem z tego co miałem, a parę razy udało mi się skontaktować ze światem zewnętrznym. Można powiedzieć, że była to praca zbiorowa xD Nie wiedzieć czemu, ale bramki internetowe tego dnia blokowały się jak było za dużo mikrobiologicznych słów w smsie, dziwne... :] A poza tym wtedy pisałem ten egzamin szczęśliwym długopisem, który już później do końca studiów przynosił mi szczęście :))

Mimo wszystko mikrobiologię uważam za najgorszy przedmiot przez jaki musiałem przebrnąć. Jak się z nim pożegnałem to od razu mi się lepiej zrobiło.

9. PROPEDEUTYKA ONKOLOGII
Kilka seminariów o nowotworach. Nic szczególnego. Na VI roku i tak była powtórka.

10. PRAKTYKI WAKACYJNE
Po III roku miałem miesiąc praktyk internistycznych, na których miałem ćwiczyć badanie pacjenta. Wybrałem się na oddział angiologii, diabetologii i nadciśnienia tętniczego. Mimo że robiłem je w szpitalu klinicznym to niewielu studentów było ze mną, więc miałem co robić. Bardzo miło wspominam te praktyki.

Pierwszego dnia przydzieliła mi się pani doktor i powiedziała, że będziemy pracować wspólnie razem z jeszcze jedną rezydentką. Dostałem swoje miejsce w dyżurce, swoje biurko i komputer do pracy.

Drugiego dnia awansowaliśmy. Rezydentka została p.o. ordynatora, natomiast ja p.o. zastępcy ordynatora, a nasza pani doktor nadzorująca siedziała w przychodni. Dostałem pieczątkę, recepty i polecenie służbowe: proszę leczyć pacjentki (bo ja oddziale żeńskim byłem). Bardzo dużo mi dało takie rzucenie na głęboką wodę. Na koniec dnia byłem i tak sprawdzany z tego co wyleczyłem, ale przy przyjęciu nowych pacjentów musiałem sam decydować jakie badania im zlecić. Od roku już byłem w kole na naczyniówce, więc o angiologii (a szczególnie o niedokrwieniach) jakieś pojęcie już miałem. Pani doktor po tygodniu stwierdziła, że sobie nieźle radę daję, ale brakuje mi wiedzy z farmakologii (przyznała, że po IV roku te praktyki miałby większy sens).

Praktyki upływały mi w bardzo przyjemnej atmosferze. Jak potrzebowałem dzień wolny czy wyjść wcześniej to mogłem bez problemu się urwać (i tak ze względu na poprawkę z mikrobów musiałem je skrócić do 3 tygodni). Ale też parę razy zostałem na dyżurze. Z ciekawych osobistości to mieliśmy też na oddziale biskupa do diagnostyki cukrzycy.

Pacjentki też były bardzo miłe. Nie jedna próbowała mi w podzięce za opiekę wcisnąć jakieś owoce albo czekoladę. W końcu był pododdział diabetologii to panie musiały dbać o cukier... w tym przypadku mój :D

To na tych też praktykach dostałem od koleżanki mój szczęśliwy długopis.

to be continued...