Kiedy iść na medycynę??

Okres egzaminów maturlanych się zbliża, a później rekrutacja, więc natchnęło mnie, aby temat studiów poruszyć.

Od paru miesięcy, kiedy to założyłem firmowy adres mailowy, dostaję co jakiś czas maile mniej więcej takiej treści:

Mam lat tyle a tyle. Zawsze chciałam być lekarzem, bo lubię pomagać innym, ale poszłam (skończyłam) jednak na inne studia z powodów takich a takich. Jednak nadal bardzo marzę o medycynie. Postanowiłam poprawić maturę i dostać się na medycynę. Wszyscy się mi dziwią. Znajomi mi odradzają, że i tak się nie dostanę, bo jest tylu chętnych lepszych ode mnie. Mówią, że jestem już za stara na takie studia. Że będzie mi ciężko. Że nie będę mieć koleżanek. Że wykładowcy będą na mnie dziwnie patrzeć. Czy uważasz, że w tym wieku można jeszcze iść na medycynę??

Na każdy mail o mniej lub bardziej podobnej treści zawsze odpisuję (z różnym opóźnieniem). I choćbym nie wiadomo jak dużo słów tam naskrobał to całe clue zawiera się w paru zdaniach: Jeśli medycyna jest Twoim marzeniem to idź na nią. Lepiej jest żałować tego co się spróbowało niż tego czego się nie zrobiło. Przynajmniej nie będziesz mieć sobie nic do zarzucenia. To twoje życie i ty masz prawo przede wszystkim decydować jakie ono ma być, a nie inni.

Tak się w świecie przyjęło, że na studia idzie się zaraz po maturze. Czyli wiek tak około 19-20 lat. Niektórzy mają poślizg, ale większość idzie planowo ze swoim rocznikiem. Ja akurat miałem ten rok poślizgu. Dużo to nie było i nie odczuwało się żadnej różnicy wieku. W sumie fajnie było być dwa razy na pierwszym roku (ahh te imprezy z okazji każdej zaliczonej kartkówki xD).

Ja byłem zdeterminowany na to żeby pójść na medycynę. Nie wiem jakby to było rok czy dwa lata później, bo pojawiały się pomysły pójścia na filologię angielską lub dziennikarstwo. Wiedziałem na pewno, że studia które podjąłem jako pierwsze nie dawałyby mi satysfakcji w życiu. Poszedłem na nie żeby pójść, aby nadal być w rytmie uczenia się, chodzenia na zajęcia. Przy okazji miałem darmowy kurs powtórzeniowy z fizyki do matury.

Pytacie mnie o radę o co zrobić, czy składać papiery na lekarski czy nie. Mam dwa wyjścia. Powiedzieć: składaj lub nie składaj. Bo tak naprawdę co ja mogę doradzić?? Dlaczego zdanie kompletnie obcej osoby ma być jakieś ważne i znaczące?? A później ktoś powie, że mu w życiu źle, bo jakiś buc w internecie powiedział, że jest łatwo, a  wcale nie jest. Możecie poczytać na blogu jak to było na studiach (a właściwie już na końcu) i jak zaczynam swoją pracę. Mogę opowiedzieć czy dla mnie było ciężko (bo przecież nie każdy zna osobiście kogoś z medycznej), ale to nie do mnie należy decyzja o pójściu na takie studia.

Ja swoje marzenie zrealizowałem, bo tego chciałem. To właśnie to, że tego bardzo chciałem sprawiło to, że dałem radę na kolokwiach, egzaminach i uzyskałem dyplom. Nie oglądałem się na innych. Ilu znajomych tyle opinii i rad, ale to ja mam być zadowolony z tego co w życiu robię. Możliwe że gdybym posłuchał zadnia niektórych znajomych, to dziś robiłbym co innego w życiu i nie czuł satysfakcji.

To tak samo jak miałem z wyjazdem na Erasmusa. Obce osoby mi mówiły, że jest super, fajnie, zajebiście, że trzeba jechać, że nie ma nad czym się zastanawiać, że każdy sobie bez problemu radzi. Tylko ostatecznie o wyjeździe przekonało mnie to, że chcę sobie taką przygodę zafundować i opinie moich znajomych co wyjechali i mi długo opowiadali o tym jak tam było. A nie na podstawie przypadkowej osoby spotkanej na kiermaszu podręczników, która w trzech słowach zachwalała wyjazd. Spróbowałem, pojechałem, przekonałem się na własnej skórze jak było. Wiem teraz, że na pewno bym żałował gdybym nie pojechał.

Jak się ma jakieś marzenia to trzeba starać się je spełnić. Ważne żeby później nie żałować tego, że się nie spróbowało, bo na rezygnację zawsze znajdzie się czas.