cdnn

cdnn - ciąg dalszy nie nastąpi.

Tak moi drodzy. Ten post jest ostatnim jaki się tutaj pojawi. Kolejne nie są przewidziane (chyba, że mi się coś odwidzi na co bym nie liczył). Poniższy tekst powstał już jakiś czas temu, ale cały czas nie wiedziałem czy już jest pora na jego publikację. Kilka tygodni przemyśleń upewniły mnie jednak w tej decyzji. Może niektórzy poczują się rozczarowani tym krokiem, ale "trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść".

Blog to takie moje dziecko, pierwsze dziecko. A ja byłem takim rodzicem. Najpierw zacząłem go prowadzić i powoli wychowywać, co szło mi raz lepiej, a raz mniej udolnie. Później jak załapałem bakcyla to posty leciały jeden za drugim. Taki okres dzieciństwa, kiedy rodzić ma całkowitą władzę nad potomkiem. Jednak od kilku miesięcy blog trochę zboczył z torów i zaczął żyć własnym życiem. Jak taki dorastający nastolatek co zaczyna wracać po 22 i w szkole na długiej przerwie pali papierosy. Mój blog już dorósł. Moja rodzicielska rola się skończyła.

2,5 roku, 467 posty (kiedyś myślałem, że dobiję do 1000:P), kilka tysięcy komentarzy, 159 czytelników (tych zarejestrowanych). Wynik całkiem niezły mi się wydaje. Nie sądziłem, że wyjdzie tego aż tyle (chociaż rok temu planowałem, że powstanie sezon 4). Plany są po to, aby je modyfikować.

Wypaliłem się. Kiedyś miałem jakąś wewnętrzną motywację do pisania (a przez pewien czas nawet zewnętrzną). Teraz już jej nie ma. Nie potrafię już napisać postu takim stylem jak to robiłem choćby rok temu. Pisać na siłę?? A może będzie coś zabawnego?? To nie ma sensu. To byłoby zbyt sztuczne. Miałem swoje 5 minut i swój kawałek internetu i cieszę się, że go wykorzystałem - dla niektórych stałem się nawet natchnieniem do własnej twórczości, co mnie cieszy i mi schlebia.

Wszystkim Czytelnikom, a zwłaszcza Komentatorom, dziękuję za wspólnie spędzony czas. Za to, że ktoś tutaj zaglądał (rekordy były po 1500 wejść na dzień), bo pewnie wtedy szybko bym się zniechęcił gdyby nikt nie czytał mojej twórczości. Za trzymanie kciuków jak zdawałem egzaminy, za życzenia urodzinowe czy świąteczne, za słowa pocieszenia po pamiętnym sylwestrze, za maile czy za wspólne śmianie się z mojej niezdarności czy zgrabnego tyłka.

Niektórzy przestają pisać i milkną. Ja nie umiem tak odejść bez pożegnania. Pisząc tego posta uważam, że odchodzę z podniesioną głową i każdemu mogę spojrzeć (napisać?) prosto w oczy. Nie uciekam cichaczem. Blog to była moja kolejna przygoda, które będę wspominać z uśmiechem.

Uściski i serdeczności
Erjota vel chłopiec urody przecudnej ze zgrabnym tyłkiem