Spotkanie społeczności

W każdy wtorek odbywają się na oddziale spotkania społeczności. Na to spotkanie przychodzą lekarze, psycholog i oczywiście pacjenci. Jeden z pacjentów przewodniczy całemu zebraniu. Na samym początku muszą się z imienia przedstawić nowi pacjenci. Ponieważ lekarze nie noszą fartuchów zastanawiałem się kiedy i ja zostanę poproszony o prezentację. Długo czekać nie musiałem, bo wywołano mnie jako trzecią osobę: To teraz kolega w ciemnym sweterku w paski. Ale zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć to jeden z pacjentów powiedział do przewodniczącego: Idioto, przecież to jest doktor. Przynajmniej jestem już widzą kim jestem xD

W dalszej części spotkania pacjenci mają prawo zgłaszać swoje wnioski. Dzisiaj było ich pięć. Większość dotyczyła możliwości wychodzenia na spacery. Pacjent zgłasza wniosek, a następnie mają głos inni pacjenci. To oni w pierwszej kolejności wydają opinię o wnioskującym czy się dobrze sprawuje, czy nie przeszkadza innym lub czy nie ucieknie. Później głos zabierał psycholog i wypowiadał się na temat postępów terapii - czy chodzi na zajęcia, czy jest aktywny i czy w ogóle widzi możliwość wychodzenia poza oddział. Ostateczne zdanie i tak ma lekarz prowadzący. Dzisiaj zgodę na spacerki uzyskały 3 z 4 osób.

Ostatnim wnioskującym był sam przewodniczący. Chciał prosić o możliwość krótkiego wyjścia, bo ma jakąś ważną sprawę do załatwienia w banku. Ordynator wyjaśnił, że w czasie takich krótkich wyjść można się najdalej udać do pobliskiego sklepu z bankomatem, natomiast banki są zlokalizowane nieco dalej. Pacjent próbował negocjować że ów bank zbyt daleko nie jest, ale ordynator się nie ugiął. 

Na sam koniec głos zabrała jeszcze pani psycholog. Zaproponowała, aby w świetlicy stanęła choinka i czy pacjenci będą o nią dbać i nie będzie ona zdemolowana jak rok temu i przetrwa święta. Na co jeden z pacjentów stwierdził, że on będzie pilnować, aby miała proste gałęzie. Ciekawe czy bombki też będzie chciał prostować.

Jak tak siedzieliśmy w tej świetlicy na zebraniu społeczności to zastanawiałem się czy któryś z lekarzy przypadkiem nie jest zakonspirowanym pacjentem co by inwigilować społeczność psychiatryczną od środka. Mam nawet dwa typy takich osób.

Po zebraniu społeczności zająłem się moimi obowiązkami, czyli pełniłem obowiązki internisty. W ramach tychże obowiązków miałem wycieczkę ze schizofrenikiem do zaprzyjaźnionego szpitala na konsultację angiochirurgiczną. Trochę się zawiodłem, bo liczyłem na przejażdżkę karetką, a to był prosty szpitalny samochód do transportów.

I posiadam już swój własny kluczyk do drzwi bez klamek - przynajmniej mogę samodzielnie opuścić oddział.