Bez gwiazdki

Dzisiejszy (a czasowo to wczorajszy) dyżur upłynął bezgwiezdnie. Niestety nie wchodziły mi nogi w tyłek, mimo moich szczerych chęci do wykonywania prostych czynności medycznych. Lekarz dyżurny zażyczył sobie spokojny dyżur.

Z powodu deficytu pacjentów chirurgicznych w zaprzyjaźnionym szpitalu, urzędowałem na SORze. Zaszczyciłem swoją obecnością część internistyczną, gdzie królowały przypadki kardiologiczne - czyli zawały, dławice piersiowe, migotania przedsionków i kryzy nadciśnieniowe. Na drugim miejscu swój popis dawali koledzy od chorób rozumu, czyli neurolodzy. Dla dekoracji byli pacjenci urologiczni, z problemami żołądkowymi i z bólami kręgosłupa.

Skoro już zabierałem przestrzeń życiową i używałem obecnego tam tlenu to postanowiłem się na coś przydać. I dzięki temu mogłem sobie poprzypominać czasy praktyk pielęgniarskich i pobawić się w wampira, czyli pobierałem krew (taki czerwony płyn który krąży w naczyniach krwionośnych jakby kto nie był zorientowany, na widok którego niektórzy mdleją:P). Wyszedłem trochę z wprawy... o ile takową posiadałem. Mimo to udało mi się założyć jeden venflon w kolorze bladego różu... i to za pierwszym razem. Starałem się bardzo wykonując ową czynność, i chyba się udało zrobić to bezboleśnie, ale pacjentka i tak musiała zacząć narzekać i lamentować, że czemu w łokieć, bo teraz nie będzie mogła nim ruszać i sweterka założyć.

Kilku pacjentów miało zafundowaną przeze mnie przyjemność w postaci badania EKG. Pielęgniarka odpytała mnie z odprowadzeń przedsercowych. Nie dałem się zagiąć, chociaż przyznam szczerze z niektórymi nie byłem pewny. Ale kolorki za to pamiętam bez problemu, bo mam na to fajny sposób. Zdecydowanie gorzej było z interpretacją tych krzywych :P

Było ze mną jeszcze dwóch chłopaków z III roku. Zaskoczyli mnie. Nie wiedziałem, że do mierzenia ciśnienia tętniczego potrzeba aż dwóch osób. Jeden słuchał tonów, a drugi pompował mankiet i trzymał 'zegarek'. Ja zwykle taki zabieg wykonuję samodzielnie bez nadzoru :P

W międzyczasie przyjechał pan z niedokrwioną nogą. Czyli coś na co czekałem. Jeszcze dobrze pacjenta nie zobaczyłem, a już zdążyłem zapytać ratowników, czy pan jest pod wpływem alkoholu. Nasunęła mi się taka myśl dlatego że z daleka było słychać jaką piękną polszczyzną pan władał. Pacjent akurat był trzeźwy, ale miał przypadłość neurologiczną, która ograniczała mu świadomy kontakt ze światem, racząc nas ciągle soczystą łacińską mową ojczystą :]

Mimo swojej przypadłości pan nie był skory do współpracy,  oj nie... co to to nie... Zbadać się nie chciał dać, wierzgał ruchomymi kończynami na lewo i prawo, chcąc przy okazji wszystkich rozpier*** z karabinu maszynowego. Pacjent mentalnie był jeszcze na froncie wojennym i z tego co mówił to wywnioskowałem, że walczył właśnie z sowieckim zaborcą. A wraz z rozwojem akcji diagnostycznej, jego kontratak też narastał.

Pobranie krwi było nie lada wojną i dla nas: jedna osoba się wkuwała, a pozostałe 5 osób go trzymało (a biorąc pod uwagę, że jeden z ratowników miał masę mięśniową dwa razy większą od mojej to można liczyć 6 osób). Pacyfikacja za pomocą Relanium nieco złagodziła sytuację, aczkolwiek do pacjenta nadal nie docierało co się do niego mówiło i dalej wojnę toczył ze wszystkimi twierdząc że jest generałem.

Noga jednak niedokrwiona była i zabieg był konieczny. Biorąc pod uwagę żywotność pozostałych kończyn, to ta czwarta może mu być jeszcze użyteczna. Kto wie ile razy jeszcze z Bolszewikami przyjdzie mu toczyć bój xD

La versione italiana