Konsultacja

Dzisiejszy dzień dostarczył mi wiele wrażeń, a to jeszcze nie koniec, bo przede mną dyżur w zaprzyjaźnionym szpitalu.

Na dzień dobry poszliśmy na chirurgię skonsultować pacjenta. Dzień wcześniej był sobie u niego neurolog... też owego pacjenta skonsultować, bo w dużym szpitalu jesteśmy i tak dla hecy można się nawzajem konsultować. Neurolog (rzekomo na wysokim stanowisku) miał wenę twórczą i aż na całą stronę A4 pacjenta skonsultował. Zebrało się nasze laryngologiczne konsylium i analizujemy co tam wczoraj mu wyszło w badaniu. 

Tekst merytorycznie nie był trudny do zrozumienia, natomiast graficznie były różne pomysły na jego interpretację np.: tu jest napisana krtań... tylko dlaczego przez 'e' lub głowa przez 'p'??

Jak już doszliśmy do konsensusu co ów specjalista na wysokim stanowisku napisał, to przystąpiliśmy do działania. Mieliśmy pacjentowi wymienić rurkę tracheostomiczną. Niby prosta czynność, ale jak się coś wymienia to zwykle chodzi o to, że stare się wyrzuca a nowe zakłada... logiczne nie? I tu pojawił się mały, ale jakże istotny kłopot, a mianowicie: gdzie jest nowa rurka?? My jej nie mieliśmy, chirurdzy też nie, i nie było nawet pomysłu od kogo by ją pożyczyć. Zaordynowaliśmy zamówienie na nową. Pewnie przyjdzie wtedy, kiedy pacjentowi już nie będzie potrzebna.

Problemem szpitala uniwersyteckiego jest to, że im jest on większy tym mniej narzędzi do pracy można znaleźć. W tym szpitalu to najwięcej jest lekarzy, pacjentów i okresowo studentów, którzy nie zawsze są mile widziani.

Wróciliśmy na nasz oddział i postanowiliśmy sobie pomówić o laryngologii dziecięcej, jako że większość mojej grupy ma jeszcze przed sobą egzamin z dzieciologii. Zrobiliśmy przegląd przez najczęstsze choroby u bejbiczków. Porównaliśmy jak wygląda w praktyce to co można u maluszków zobaczyć, a jak ma się to do suchej wiedzy, którą zmuszeni jesteśmy nabywać. Ciekawy był przypadek pacjenta co polipy z nosa usuwał sobie za pomocą szprychy od roweru.

Po krótkiej kawowej przerwie zaczęliśmy sobie oglądać zdjęcia pacjentów. A że za spokojnie było jak na wtorkowe przedpołudnie, to jeden z pacjentów (przez nas nazwany człowiekiem z liściem na głowie) po laryngektomii postanowił się skrwawić... i to tak konkretnie, że w trybie pilnym wylądował na stole. Kiedy przystąpiliśmy do działania to chory zmienił zdanie i przestał krew sobie samoistnie upuszczać. I w ten sposób odbyliśmy od razu ćwiczenie z "ostrej" otolaryngologii.

La versione italiana