Trylogia kryminalna Miłoszewskiego

Z panem Zygmuntem Miłoszewskim poznałem się na Sri Lance, kiedy rozpocząłem przygodę w poszukiwaniu  zaginionego obrazu Rafaela, czyli z jego dziełem pt. "Bezcenny". Pamiętam jak wtedy zdarzało mi się śmiać z tego jak jest opowiadana historia. Dlatego chętnie osiągnąłem po inne jego powieści, które zresztą poleciła mi pani w księgarni (jeszcze zanim pierwszy regał kupiłem).

"Uwikłanie"

"Ziarno prawdy"

"Gniew"

Krótko po tym jak Henryk Telak pożegnał się ze światem, spotkałem prokuratora Teodora Szackiego. Także na Sri Lance. Dość szybko doszliśmy do rozwiązania zagadki, chociaż stwierdziłem na końcu, że panu Szackiemu trochę brakuje jaj. W "Uwikłaniu" jest trochę szaro przedstawiony, nijaki. Fajnie się czytało, ale ostatecznie Ameryki się nie odkryło. Wzbudza lekką sympatię, ale nie na tyle abym chciał go na wesele zaprosić. Trochę mi zabrakło tej barwności i sarkazmu jaki odnajdywałem na kolejnych stronach "Bezcennego". Z drugiej strony pierwsza część trylogii powstała kilka lat wcześniej, więc autor na dobre się jeszcze nie rozkręcił.

Można by zapytać: to dlaczego sięgnąłem po część druga? Ano dlatego, że zastanawiałem się nad obejrzeniem ekranizacji drugiej powieści. Ponieważ już z bohaterem się wcześniej poznałem, to chciałem najpierw przekonać się jak pan Zygmunt rozwinął pana Teodora. Książka na ogół jest lepsza od filmu. W ten sposób trafiłem do Sandomierza, gdzie rozgrywa się akcja. 

W czasie między pierwszym a drugim tomem, pan prokurator rozstał się z żoną Weroniką, zostawił z jej nowym facetem córkę Helcię i rozpoczął polowanie na przestępców w mieście Ojca Mateusza. "Ziarno prawdy" powstało także przed "Bezcennym", ale przyznam, że pan Miłoszewski się rozkręcił. Rzekłbym, że nawet proroczył. Na dowód posłużę się cytatem:

"- Przepraszam, ale dlaczego ja się muszę dowiadywać z paska w Polsacie, że jesteś w szpitalu?
Weronika.
- Przepraszam, ale prokuratura jeszcze nie kontroluje mediów. Może niedługo, jak PiS wygra wybory".
Czyli na pasku w "Wiadomościach" raczej o panu Szackim nie przeczytamy.

"Ziarno prawdy" tak mnie wciągnęło, że nawet odechciało mi się obejrzenia filmu przed ostatnią częścią trylogii, aby nie zepsuć sobie wyobrażenia o panu prokuratorze. Bezczelność, sarkazm i ironia znakomicie dodawały mu humoru i uroku. Zaczynałem go lubić. Lista gości na wesele rozszerzyła się o jego osobę, ale jeszcze ze znakiem zapytania.

Pobiegłem do Empiku i przetrzepałem półki w poszukiwaniu "Gniewu". Przy okazji zobaczyłem, że jest też wydanie zawierające wszystkie trzy części w jednym egzemplarzu, ale stwierdziłem, że mało praktyczne dla mnie. Poza tym trzy osobne tytuły na półce ładniej wyglądają niż jedna duża cegła w miękkiej okładce, której po jakimś czasie rogi zaczęłyby się odginać.

Dokładnie tego samego dnia znalazłem się w Olsztynie. Mieście, które ma w swojej granicy aż 11 jezior. Chociaż wg pana Igora Poniewasz ilość jezior, bagien i nieprzebytych lasów nie świadczy o wielkomiejskości tego miejsca. Początkowo pomyślałem, że pan Teddy (taki zwrot do pana prokuratora zaproponowała jego nowa szefowa) jest taki niezdecydowany w życiu. Najpierw Warszawa, później Sandomierz, a teraz Olsztyn. Trochę tak ze skrajności w skrajność. Z drugiej strony pomyślałem, że ja lepszy nie jestem. Bo też przeprowadzam się z jednego miejsca w drugie i to mnie z głównym bohaterem łączy. Nie wspominając o ciętym języku, którego tutaj często uświadczyłem.

Pan Teo pojechał odfajkować Niemca i rozpoczął nowe śledztwo. Przy okazji dowiedziałem się, że Olsztyn ma wybitnie spieprzoną sygnalizację, przez co rowerzystom wrastają pedały w stopy, a kierowcy mają ochotę wsadzić w dupę odpowiedzialnej za to osobie słupki, na których zawieszone są sygnalizatory świetlne. Swoją drogą zacząłem się zastanawiać czy we Wrocławiu nie jest gorzej. Na nieszczęście, pan prokurator mieszkał na przeciwko miejsca pracy, więc kłamstwo, że utknął w korkach, byłoby łganiem w żywe oczy. Nietrudno było wyobrazić sobie te kurwy i chuje, jakimi rzucał w myślach stróż prawa w czasie przesłuchiwania świadków.

Miłoszewski osiągnął w zwieńczeniu swojego trzytomowego dzieła wyżyny czarnego humoru. Bezczelność, ironia, sarkazm, a czasem bezpośrednie chamstwo prawie doprowadziło mnie do łez. Jeden rozdział czytałem dwadzieścia minut, bo po każdym akapicie nie mogłem wytrzymać ze śmiechu, a ludzie siedzący obok dziwnie się na mnie spoglądali. Sympatię we mnie wzbudziła też jego szefowa - Ewa Szarejna. Zimna, wredna, a może nawet wyrachowana suka w ciepłym, pluszowym kombinezonie aligatora, o której wszyscy się ciepło wyrażali. Jego poprzednia przełożona z Sandomierza próbująca odgrywać rolę dobrej cioci, która jest znana w całej prokuraturze z domowych wypieków wmuszanych m.in. w Szackiego, nie podbiła mojego serduszka.

"Gniew" jest też przyczyną tego, że dzisiaj w pracy byłem lekko nieprzytomny, bo tak się z prokuratorem wciągnąłem w śledztwo i gonieniem za przestępcami, że nie zauważyłem jak było już grubo po północy. Zostawiłem sobie kilka stroniczek na dzisiaj jako wisienkę na torcie.

Postać prokuratora Teodora Szackiego w każdej kolejnej części dojrzewa, nabiera pewności siebie, charakteru i stylu, wyostrza się, zyskując dzięki temu moją ogromną sympatię. Gdybym zajmował się medycyną sądową i miał z nim współpracować to stanowilibyśmy świetny duet - o ile wcześniej byśmy się kurwa nie pozabijali. Mamy trochę podobne i trudne charaktery. Dla mnie też trudno byłoby żyć zgodnie z zasadą dwóch minut. Skreśliłem znak zapytania przy jego nazwisku na liście gości weselnych. Teraz się tylko zastanawiam gdzie bym go usadził? Koło ciotki Heleny, która by co chwilę kazała mu coś jeść, czy może koło wujka Mietka, chociaż wtedy prawdopodobnie w okolicach oczepił musiałbym go zbierać spod stołu :D