Wycieczka w góry

Pan ordynator był dzisiaj dla mnie bardzo miły. Raz mnie opieprzył, ale to w sumie mi się trochę należało, ale poza tym byłem zaskoczony. Pan sobie pójdzie zjeść śniadanie, ja się zajmę tą następną przepukliną. Skoro z taką propozycją wyskoczył, to grzechem byłoby nie skorzystać. Później się dowiedziałem, że pod moją nieobecność nawet sobie żartował: Pan Rafał to dzisiaj takie dłuższe śniadanie sobie urządził. Co racja to racja. Dziewczyny mi przygotowały pomidory z mozzarellą i bazylią to szkoda było nie zjeść. Jeszcze w dodatku ordynatorskie krzesło zająłem to już całkiem szaleństwo.

Jakiś czas później, kiedy już byłem w środku wielkiej narkozy do endoprotezy, wyjaśniła się sytuacja dlaczego szef taki spokojny i czemu mnie tak miłością dziś darzy. Szydło z worka wyszło (zastanawiam się czy takie powiedzenie w obecnych czasach jest poprawne politycznie:D).

Ordynator: Panie doktorze, bo potrzebny jest lekarz do karetki, żeby z pacjentem pojechać.

Ja: Jak trzeba, to pojadę. A gdzie to jechać trzeba?

Ordynator: No właśnie, chodzi o to, że trzeba w góry aż jechać i to dopiero za godzinę i to trochę zejdzie.

Pomyślałem, że to prawdziwy zbieg okoliczności, bo planowałem właśnie dzisiaj w góry jechać. Co prawda ja nieco w inną stronę, ale cel wycieczki zasadniczo taki sam. Dwie godziny różnicy też mi specjalnej różnicy nie zrobią. A że te dwie godziny sobie odbiorę w dniu kiedy mi to będzie robić różnicę to już inna sprawa. Jeszcze chętniej się na taką propozycję zgodziłem.

Jak pacjenta pakowałem do karetki, to akurat zobaczyłem jak dr Kowalski się pracą przemęcza. Siedzi przez SORem, w okularkach i się szlugiem zaciąga. To jest fajna robota. Chyba zbierał siły przed dyżurem, bo zanosi się, że z bloku szybko nie wyjdzie.