Piątek trzynastego

Piątek trzynastego w pracy zapowiadał się całkiem normalnie. Trafiła mi się urologia i operacje laparoskopowe. Szczęśliwie pacjenci byli zdrowi i nie trzeba było poprawiać premedykacji po doktorze Kowalskim.

Ja po swojej stronie bariery problemów też nie miałem. Jedna laparoskopia nieco się wlekła, ale u mnie wszystko książkowo było. Pacjenci mieli sny kolorowe, a ja spokój przez cały czas.

Prawie przez cały czas, bo trafił się pacjent z OIOMu do znieczulenia, którego już parę razy nadzorowałem (dlatego ja miałem przyjemność kolejny raz wysłać go w krainę snów i marzeń) i zawsze to taka loteria czy będzie stabilnie czy nie. Dziś było w miarę stabilnie - w miarę, bo bywało już lepie, ale bywało też gorzej.

Za to niestabilnie się okazało na ortopedii. Ortopedzi sobie pozlecali badania obrazkowe i resztę mieli w dupie. Nikt fotografii po badaniach nie obejrzał, a tam się złamanie znalazło, które warto by było zoperować choćby zaraz. Dyżurny nieco się wkurzył, że został z  tym na dyżur, bo można było to załatwić w ciągu dnia (tym bardziej, że ich sala była dziś nieużywana, gdyż nic nie zaplanowali). Anestezjologia też niezadowolona, bo na OIOMie jest zapierdziel chwilowo i trudno się tak rozerwać. Jak szedłem do domu to operacja była zaplanowana na 15. Nieoficjalnie pełnię dyżur pod telefonem, ale od razu powiedziałem, że na 15 to na pewno w szpitalu się nie pojawię. Jeśli już to bardziej pod wieczór i dobrze by było, aby pacjent był po premedykacji.

Współczuć można tylko dyżurnemu ortopedzie takich kolegów, co go tak załatwili. Ale z drugiej strony ja nie jestem zaskoczony ich olewactwem pacjenta.

W piątek trzynastego pozwoliłem sobie z pracy wyjść właśnie o trzynastej, ot i cała historyja.