Ortopedycznie

Niezbyt pracowicie zapowiadający się dzień, okazał się jednak pracowitym. Nie wiedzieć czemu znowu przytrafiła mi się dzisiaj ortopedia. Nie przepadam za zabiegami ortopedycznymi, nawet oddziałowa mówi, że u nich jest nudno. Kiera południa pojawiła się informacja, że będzie jeszcze jakieś złamanie, ale nie wiadomo czy na pewno, bo nikt nie wie kto ma się ostatecznie zgodzić na zabieg (poza pacjentką). Ortopedzi przerzucali odpowiedzialność na anestezjologów (może to i dobrze), anestezjolodzy na kardiologów (Julita zażądała w trybie ekspresowym echo serca), bo pacjent ze zwężeniem aorty. Kardiolog badanie zrobił, opis napisał i na temat operacji się nie wypowiedział. Stanęło na tym, że operacja będzie, i do tego zrobiły duży nadzór. Ściągnęliśmy pacjentkę na blok.

Babunia wiekowa, bo lat 88, trochę niedosłysząca, po kilku operacjach, z kilkoma chorobami w tym hitem było wspomniane zwężenie aorty. Oczywiście trzeba wszystko założyć, najlepiej szybko i jednocześnie. Zacząłem od prostszej rzeczy jaką było założenie cewnika do tętnicy.  Bardzo nie lubię jak ktoś popędza. Próbowałem udawać, że wcale mi to nie przeszkadza, aż do kulminacyjnego momentu. Pięknie wkułem się w tętnicę, krew tryska jak z fontanny na rynku, wszystko zgodnie z planem i nagle:

Ja: Kurwaaa.... prowadnica mi upadała. [a mi się zdecydowanie rzadko zdarza zdenerwować przy pacjencie]

Ania: Spokojnie, nic się nie dzieje, już wyjmuję kolejny zestaw, wszystko w porządku, nie panikujemy.

Jeszcze nie doszedłem do połowy w zakładaniu tętniczki, a tu mi oddziałowa mówi, że poprzedniego pacjenta trzeba wybudzać. Policzyłem do 10 - od początku i od końca. Przecież się nie rozerwę. Skręć leki i zadzwoń po kogoś, ja teraz nie mam jak. Pół dnia kręcę się i nie mam w sumie nic do roboty, a teraz nagle wszyscy chcą żebym coś robił, i to najlepiej w sterylnych rękawiczkach.

Pół godziny później zaczęliśmy operację. Nie powiem, żeby było jakoś rewelacyjnie, bo ciśnienie zbierałem z podłogi. Nie wiem czy na ortopedii nie wiedzą, że warto pacjenta wcześniej nawodnić? Może warto, aby zatrudnili internistę na swoim oddziale, to przynajmniej ktoś by się tam znał na tym jak postępować z pacjentami (zwłaszcza geriatrycznymi, bo oni często są odwodnieni).

Operował ordynator ortopedii i dr Szymon do pary. On czasem coś u ortopedów robi, ale w sumie nie wiem dlaczego. Wolę jak on się zajmuje chirurgią. Jak sobie już usiadłem, bo pacjentkę ustabilizowałem (a to nie było takie hop siup i gotowe w 3 minuty jak zupki vifona) i zacząłem czytać o tych wadach w układzie sercowo-naczyniowym, przypominam sobie te schematy, jakie nam na 3 roku Kwiaciarka swego czasu rysowała, a tu nagle z drugiej strony bariery napieprzanie jak w warsztacie samochodowym. Podniosłem swoje 4 litery i przekrzykuje się z dźwiękiem uderzanych narzędzi:

Ja: Ale co to ma być proszę panów??

dr Szymon: Co się dzieję? Znowu ciśnienie spadło??

Ja: Nie, ale hałasu robicie tyle, że pacjentkę jeszcze obudzicie, przecież ja ostrożnie ją sewofluranem truję. Głowa mnie zaraz rozboli! Na sali operacyjnej cisza powinna być. Ja się skupić muszę :P W mych rękach życie jej jest :P

dr Szymon: Myślałem, że naprawdę coś się dzieję.

Parę razy pan ordynator do mnie zajrzał i majstrował przy pokrętłach. Zawsze musi się do czegoś przyczepić. Dziś to nawet oddziałowa nie wiedziała o co mu chodzi i stwierdziła, że nie ma się czym przejmować. Czasami ma rację, ale często też z wielkim impetem pacjenta mi popsuje, a ja muszę później naprawiać i składać go w jedną całość. Ale na intensywną terapię przywiozłem babunię obudzoną i z wszystkimi parametrami stabilnymi. A jaka uśmiechnięta była, aż serce się raduje :D