Duże pacjentki

Jakby dużych operacji było mało (wczoraj skończyli koło 23), to na dokładkę zaczęli pojawiać się duzi pacjenci, a właściwie pacjentki. Minimum 100 kg (o ile wiem, to wzrost nie powinien równać się masie ciała, ale może BMI teraz inaczej się liczy).

W pierwszej kolejności wylądowałem dzisiaj na ginekologii. Dwa zabiegi mieli w planie, aby się nie przemęczyć, bo trzeba weekend szybko rozpocząć. 

Pierwszy zabieg to miała być histeroskopia. Na ogół takie zabiegi wykonujemy szybko i sprawnie w znieczuleniu na maskę. Tak też chciałem zrobić, ale jak zobaczyłem na planie adnotację '145kg', to wiedziałem, że nie wróży to nic dobrego. Jeszcze zanim pacjentkę ujrzałem to w myślach modyfikowałem znieczulenie i postanowiłem użyć maski krtaniowej. Jak zobaczyłem pacjentkę i to, że szyi to ona praktycznie nie ma, to od razu zebrałem zabawki potrzebne do szybkiej intubacji na wypadek gdyby coś poszło nie tak i trzeba by szybko rurkę wsadzić. 

Rozpocząłem znieczulenie (długo wcześniej pacjentkę natleniając, choć literatura podaje, że wdychanie tlenu powyżej 5 minut nie ma zbytniego znaczenia), ginekologów poprosiłem o chwilę cierpliwości, aby zobaczyć jak się pacjentka wentyluje. Szału nie było, więc nie tracąc czasu  zażyczyłem sobie maskę krtaniową.

Ania: Jaki rozmiar? 5 czy 6?

Ja: 5, bo 6 może nie wejść.

Saturacja nadal się utrzymywała na najwyższym poziomie, ja w myślach klepałem modlitwy, aby wyszło. Dlaczego ta pacjentka ma takie małe usta, a taki wielki język?? Ale może dzięki temu założenie maski przebiegło szybko i sprawnie i ginekolodzy mogli robić swoje.

Po histeroskopii była w planie plastyka pochwy. Pacjentka szczuplejsza, 108 kg - nie wydawała się, aż taka na pierwszy rzut oka. Ładna szyja, problemów raczej być nie powinno. Tak samo myślała moja pielęgniarka Ania. Wszystko byłoby pięknie gdyby ginekolodzy zapytali czy mogą pacjentkę przesunąć i byśmy niż to zrobili to wspólnie, a nie takie szarpanie pacjentki jak worka kartofli bez pytania. Ułożenie pacjentki zdecydowanie komplikowało bezproblemową (tak przynajmniej zakładałem) intubację. Ale co tam, saturacja 100% to spróbujemy, może się uda.

Nie za bardzo zaczęło się udawać.

Ania: To co robimy?

Ja: Nie panikujemy. Nie w takich kłopotach już byliśmy. Daj mi rurkę ustno-gardłową, i video-laryngoskop poproszę.

Ania: Dzwonić po ordynatora?

Ja: Nie mamy czasu na audiotele. A rurkę chcę na długiej prowadnicy.

Ginekolog: Czy możemy już myć pacjentkę? Czy nadal mamy czekać?
Nie skomentowałem. Wystarczył mój wzrok.

Z video-laryngoskopem, aż tak łatwo nie było. Samo wprowadzenie łyżki było problematyczne i bałem się, że pozbawię pacjentkę zębów. Pod nosem wymawiałem tylko magiczne zaklęcie: kurwa mać.
Po około 3-4 minutach udało mi się ociągnąć sukces. Rurka była na swoim miejscu. Odpowiedziałem ginekologom na pytanie, które mi wcześniej zadali:
Ja: Tak, możecie myć już pole.

Z ginekologią się uporałem, to zaproszono mnie na chirurgię na dużą operację, czyli ostatnio modną hemikolektomię. Przejąłem pacjentkę po ordynatorze, bo on musiał port założyć i czekał, aż ja będę wolny. Uwielbiam kiedy on jest taki miły i do rany przyłóż, dosłownie z sercem na dłoni i pyta: może pan chwilę dzisiaj dłużej zostać?? Oczywiście, że mogłem (do wyjścia z pracy miałem jeszcze jakieś pół godziny). Już wczoraj to przeczułem, że dziś będę dłużej. I na tę okoliczność się też przygotowałem.

2,5 godziny później ordynator przyszedł mnie zwolnić z obowiązku służbowego jakim było nadzorowanie narkozy, bo zrobił to co miał do zrobienia.
Ordynator: To dziękuję panu, że mógł pan aż tyle zostać.
Ja: Nie ma problemu. Trzeba sobie pomagać.
Ordynator: Jakiś dzień wolny pan dostanie za te nadgodziny co czasem pan robi.
Ja: O, to skoro już rozmawiamy na temat czasu pracy [w tym momencie wyjąłem karteczkę z kieszeni z kilkoma datami] to tutaj mam propozycje, które te wolne dni by mi pasowały za te nadgodziny. I jeszcze tutaj urlop bym chciał.
Ordynator: Ahh tak... Hmm... no to tutaj w lutym może być, ale niech pan w poniedziałek mi to dokładnie napisze.
Ja: Dobrze, ale ja już sobie zacznę planować co w tym wolnym czasie będę robić.

Dobre przeczucie miałem, aby się przygotować na negocjacje. I tym miłym akcentem rozpocząłem weekend. Na zaległe komentarze muszę odpowiedzieć, ale to później.