Pielęgniarka oddziałowa

Pielęgniarka oddziałowa od pielęgniarek anestezjologicznych na bloku operacyjnym jest niesamowita. Co prawda inne dziewczyny mi nie raz mówiły, że jest ona bardzo zasadnicza, że czasami jest zbyt upierdliwa i szczegółowa, ale mi się z nią żyje wręcz jak pączek w maśle. Kiedy jesteśmy razem na sali operacyjnej to wiem, że na pewno mogę na nią liczyć.

Oczywiście na początku jak zacząłem pracować, to ciągle mi zwracała uwagę, że to źle jest, tamto nie tak, to się tak nie robi, to trzeba inaczej, to muszę tak a tak, to ordynator tak nie lubi jak jest etc. Przyznam, że początkowo mnie to nieco irytowało, że co chwilę ciągle coś źle było. Ale wiem, że nie robiła tego mi na złość, tylko z czystej życzliwości, aby mnie czegoś nauczyć. Zresztą sam nie raz korzystałem i nadal korzystam z jej doświadczenia co i jak zrobić.

Teraz to nasze relacje są naprawdę rewelacyjne. Nawet mi mówiła jak mnie chwaliła przed ordynatorem, że coraz lepiej się ze mną pracuje, nabieram wprawy i takie tam. I jak trzeba to sobie sam radzę ze wszystkim. Poza tym jak z konferencji przynoszę notesiki i długopisy to też działa to na moją korzyść.

A dziś to mnie kompletnie zaskoczyła. Po intubacji wyszła na chwilę z sali operacyjnej, jak wróciła to miała dla mnie wiadomość: "Widziałam, że już herbatę sobie zrobiłeś i stoi za czajnikiem, ale jak ci się skończy to jest już zaparzona w dzbanku z owoców leśnych. Po drugie zamówiłam ci już na obiad spaghetti po bolońsku, ale jak chcesz coś innego to musisz zmienić, bo dziś nie było nic co by ci bardziej mogło smakować. Po trzecie masz cukierka [przyp. red.: jak ja przyniosę innym pielęgniarkom cukierki, żeby się docukrzyć w czasie operacji to zawsze mówią: byleby oddziałowa nie widziała; a mi jednak pozwala]. A po czwarte jak wszystko dobrze jest to możesz sobie iść zjeść śniadanie."

To się nazywa wymarzona współpraca na linii lekarz-pielęgniarka.