Blue Monday we wtorek

Najbardziej depresyjny dzień w roku nie wypadł w poniedziałek, a dokładnie dziś we wtorek. I  chyba wszystkim w pracy się udzielał taki nastrój. Atmosfera może nie tyle co była napięta, ale zdecydowanie depresyjna.

Zaczęło się od tego, że z rana samego z internistami dogadać się nie mogliśmy. Właściwie to ja się nie mogłem dogadać, dlatego szybko zmyłem się na blok operacyjny z nadzieją, że tam się odprężę. Szybko się okazało, że byłem w błędzie. Pielęgniarka, z którą pracowałem też humoru dobrego nie miała, bo się nie wyspała. Ledwo odburknęła na moje 'dzień dobry'. Dalej to najlepiej jakbym wszystko sam robił - intubował, ekstubował, pacjentów sam przywoził/wywoził.

Pacjenci też nie lepsi, bo się jakoś wybudzać nie chcieli. A tu operacji tylko dokładano, bo komuś się zespolenie rozeszło. I to jeszcze u pacjenta u którego nie miałem kompletnie pomysłu na znieczulenie. Poprosiłem Julitę o zastępstwo (ja nie wiem jak to zrobić, nie mam pomysłu, zamieńmy się salami). Zgodnie z moim życzeniem zamieniliśmy się salami. Też na tym wyszedłem jak Zabłodzki na mydle. Zamienił stryjek siekierkę na kijek - z chirurgii przeniosłem się na laryngologię.

Trochę na laryngach posiedziałem i udało mi się zamienić po raz kolejny (albo to mnie zamieniono - sam już nie wiem jak to było) i wylądowałem na ortopedii. Żeby podpajęcze robić w trzy osoby to już było istne szaleństwo. A trzecia osoba, której się udało to zrobić i tak nie zrobiła tego z jakimś sukcesem, bo coś chwycić nie chciało i rozważałem zrobienie ogólnego.

I jeszcze jakby ortopedom było mało, to wpisali na plan 94-letnią pacjentkę ze złamaną szyjką kości udowej na godzinę 14. Cud chyba, że w miarę stabilnie panią trzymałem przez cały zabieg. Ale i tak na OIOM wysłałem dla świętego spokoju.

A to, że śnieg pada uznałem za niefortunny zbieg okoliczności, bo z kalendarza wynika, że zima jest obecnie, to tak jakby śnieg ma prawo padać. Chyba.