Byleby nie zapeszyć

Wczoraj tak sobie przeglądałem listę moich znieczuleń z ostatnich kilku miesięcy i stwierdziłem, że jest całkiem nieźle, jeśli chodzi o intubacje w porównaniu do tego co było na początku. No i oczywiście o ich ilość, bo też się tego nazbierało. Od paru miesięcy wszystko idzie mi dobrze, nie wzywałem posiłków i daję radę. Po dzisiejszym dniu stwierdzam, że raczej nigdy już tak nie pomyślę. W złą godzinę to wypowiedziałem.

Operacja nr 1:

Pacjentka do artroskopii. Bez większych obciążeń. No może 95 kg wagi może obciążać. Oddziałowa zadowolona, że ja przyszedłem dzisiaj na ortopedię. Zaczynam znieczulenie. Leków nie pożałowałem. Przystępujemy do intubacji przy książkowej saturacji 100%. I tu zaczęły się schody. Laryngoskop wsadziłem, ale z nagłośnią to zaczął się problem, bo trudno było ujrzeć struny głosowe.

- Rafał spokojnie, powoli, nie spiesz się. Wszystko jest w porządku.

- Daj mi prowadnicę.

Ale to nie wiele pomogło. A w międzyczasie saturacja zaczęła spadać. Im niżej tym szybciej. Zawołałem ordynatora, a oddziałową wysłałem po videolaryngoskop. Do czasu zorganizowania się posiłków doprowadziłem pacjentkę do odpowiedniej saturacji. Ordynator zabrał się za intubację, ale nawet z videolaryngoskopem miał problem. Ja aż taki brutalny nie jestem, może mam za mało doświadczenia. Dr Julita mi później mówiła, że ordynator sam jej powiedział, że trudno było i nie dziwił się, że mi się nie udało.

Operacja nr 2:

Jakieś złamanie kostki czy coś podobnego. Pacjentka starsza, obciążona, to będę ostrożny z lekami. Tu akurat intubacja przebiegła książkowo, choć obawiałem się powtórki z rozrywki. Za to ciśnienie nie chciało być w normie, ale poniżej. I różnej gimnastyki używałem, aby ostatecznie doprowadzić ją do normotensji. Trochę mnie ortopedzi wkurzyli, bo trwało zdecydowanie za długo niż zapowiadali mimo braku trudności

Operacja nr 3:

Przepuklina. Tu było całkiem przywozicie. Nawet udało mi się wyskoczyć na obiad. Za to pielęgniarka, która była na sali niechcący coś wcisnęła i wrzask podniosła i mnie z obiadu wyrwała. Okazało się, że niechcący coś wcisnęła i przełączyła automat na manual. Zdarza się. Grunt, że pacjent cały i zdrowy.

Operacja nr 4:

Złamanie nadgarstka. W końcu chwila spokoju. Żadnych rewelacji przy intubacji, utrzymywaniu narkozy i ekstubacji. Trochę coś jednak respirator dziwnie wartości CO2 mi odczytywał, ale uznałem że i tak można to zostawić tak jak jest.

I tu w sumie mogłem sobie już iść do domu. Ale coś mnie tknęło, że zajrzeć na salę do ordynatora, osobiście mu powiedzieć 'do widzenia'. No to zajrzałem. Ordynator już wisi na telefonie, żeby miejsce na OIOMie szykować. Zerknąłem na monitor: saturacja 80%, RR  70/40, akcja serca 28, etCO2 12. Generalnie byłem pod wrażeniem. Takiego stanu rzeczy to nie miałem jeszcze okazji widzieć. Chirurdzy sobie skórę w najlepsze przeszczepiają, a pan ordynator mi opowiada ze stoickim spokojem jak to zaczęły się problemy z pacjentem jeszcze podczas wentylowania na maskę. W sumie ta operacja miała być na mojej sali, ale przez to że złamanie nadgarstka wpadło nieplanowane to wypadła na inną salę - szczęście w nieszczęściu.

Czarowanie lekami nie pomogło. Masaż serca w pewnym momencie dał efekt, ale po chwili i tak trzeba było defibrylować (miałem okazję sobie strzelić). Jakoś udało się nam pacjenta dowieść na OIOM, a tak mieliśmy powtórkę z rozrywki. Parę razy było zatrzymanie i masaż serca. Ciśnienie na aminach we wlewie nadal nie chciało osiągnąć przyzwoitych wartości. Rzadko się widuje RR 40/22. A ordynator jeszcze powiedział, żebym założył wkłucie do tętnicy i to takim tonem, że z pewnością mi się uda. To miałem zabawę - stażysta internista nie chciał nawet próbować. W promieniową najpierw próbowałem, bo udało mi się tętno wymacać, ale nawet jak się wkułem, to prowadnicy nie mogłem wsadzić, bo coś mi opór stawiało. Zdecydowałem się na ponowną próbę w tętnicę udową. W międzyczasie ciśnienie i saturacja się podniosły do wartości przyzwoitych. Tętno bardzo dobrze wyczuwalne w pachwinie (badać tętna to nauczyłem się dość dobrze na chirurgii naczyniowej). Wbijam igłę, krew pulsuje, wkładam prowadnicę i powtórka z rozrywki. Ordynatorowi się udało, ale też miał problem. Coś tam skomentował pod nosem, ale większość z nas jest przyzwyczajona do tego, że on uważa że jak ktoś czegoś nie zrobi, a jemu wyjdzie to znaczy że robił źle i tyle. A on jednak bywa dość brutalny. Pamiętam jak w drugim tygodniu mojej pracy mieliśmy podobnego pacjenta, któremu trudno było założyć wkłucie do tętnicy i starzy wyjadacze nie dali rady, ale szefowi się udało (choć i tak pacjent zmarł na drugi dzień). Oczywiście mogłem się szarpać dalej, ale jak bym rozwalił tętnicę, to operacji jej protezowania pacjent by raczej nie przeżył. Zresztą nie wiadomo czy i tak z tego wyjdzie. 

To chyba mój pierwszy przypadek z serii: operacja się udała, pacjent zmarł.

Zadzwoniłem po pracy do Julity zdać jej relację. Mówiła, że dobrze, że to szef walczył z tętnicą a nie ja. Kazała w ramach odstresowania iść na kebab, bo pewnie zmęczony jestem. Poszedłem.