Reanimacja w rentgenie

Ordynator przyszedł do mnie do sali operacyjnej. Kazał natychmiast biec do rentgena, bo pacjentka się tam zatrzymała, reanimować trzeba i jakiś anestezjolog by się przydał. Ale sam?? Nie, jakiś lekarz z SORu tam jest. Fajnie, SOR jest za ścianą radiologii, ale to ja mam biec piętro niżej na drugi koniec szpitala. To lecę... bosh... czemu ta radiologia jest tak daleko??

Przybiegłem do rentgena, a właściwie to do pracowni TK (po drodze mijając pielęgniarkę z wózkiem reanimacyjnym). P.o. ordynatora SORu (dr Tomasz) wykonuje masaż serca. Wokół kilka pielęgniarek, szefowa radiologii, rezydentka z interny i Tomek z chirurgii.

- Dobrze, pan masuje, to ja intubuję.

Wsadziłem rurkę, na ślepo, intubując z pozycji bocznej. Przy wentylacji pojawiła się para wodna w rurce, czyli pośrednio intubację można uznać za udaną. Coś mi jednak nie pasowało. Za ładnie to wygląda. Osłuchałem płuca. Brak szmeru. Miałem rację. Rura w przełyku jest. Powtórka z rozrywki. Jeszcze raz. Znowu mało co widzę. Trafiłem.

Dr Tomasz masuje. Po chwili był efekt, akcja serca powróciła. Saturacja też była na przystępnym poziomie. Wokół coraz więcej osób się zbiegło, czyli zamieszanie robiło większe z każdą minutą - co bardzo utrudnia pracę. W międzyczasie dowiedziałem się, że pacjentka miała mieć wykonane TK z powodu podejrzenia zatoru płucnego.

Bierzemy pacjentkę na intensywną terapię. Dr Tomasz najpierw zaproponował, że na SORze jest sala obserwacyjna to może tam pojedziemy. No to chyba żart, nikt nie będzie biegał znowu do reanimacji z góry na dół. Bez dyskusji, jedziemy na górę. Tam w razie czego nie będzie takiego zbiegowiska. Zawiadomiłem pielęgniarki na OIOMie, że jadę z pacjentką po reanimacji i niech szykują zabawki.

10 minut później byłem już z pacjentką na górze. Sylwia, zawołaj mi tu kogoś ze starszych, bo przydałaby się pomoc.

Fuck... znowu zatrzymanie. Reanimacja. Podłączcie aminy. Kurwa venflon jest wyrwany.

Przybiegł zastępca ordynatora. Przejął masaż serca, to ja zajmę się wkłuciem. Nie wiem jakim cudem, ale nowy venflon założyłem koncertowo, a biorąc pod uwagę trudne warunki to już całkiem odjazd. Leki poszły. Sytuacja znowu była bardziej opanowana niż przed chwilą (hypotonia już na nikim wrażenia nie robiła) - szczęście, że w windzie się nic nie stało, to by dopiero było combo.

Podzieliliśmy się z doktorem dalszymi zadaniami. On zakłada centralkę do szyjnej, a ja wkłucie do tętnicy - będziemy sobie PICCO mierzyć. Promieniowa czy udowa?? Udowa, bo jest większa.

- Rafał, a Ty zakładałeś już do udowej? 

- Pan pozwoli, że odpowiem na to pytanie jak założę.

W tak zwanym między czasie przyszedł kardiolog. Zaproponował, że zrobi usg. Uraczył nas też informacją, że pacjentka ma tętniaka aorty piersiowej. Mamy wzywać do szpitala torakochirurga, czy lepiej helikopter?

Dwie godziny później pacjentka nadal żyła, choć w ciężkim stanie, bądź co bądź z kiepskim rokowaniem. Helikoptera jeszcze nie wzywano, aby przenieść ją do jakiegoś super wysoko specjalistycznego ośrodka.