Zespół S

Na początek małe wyjaśnienie.

Kilka osób pytało już w komentarzach jak to się stało, że robię staż w pogotowiu. Spieszę pospiesznie z wytłumaczeniem. Do zeszłego roku (czyli do momentu rozpoczęcia stażu przeze mnie w październiku) staż w pogotowiu trwał 3 tygodnie. Nowe rozporządzenie, które weszło pod koniec września zamieniło te 3 tygodnie na staż na SORze. Jednak marszałek mojego województwa, idąc na rękę stażystom, dał nam dwie możliwości:

- pierwsza: robimy staż wg rozporządzenia, czyli 3 tygodnie SORu;

- druga: jeden tydzień SORu zamieniamy na pogotowie - pogotowie zadecydowało, że ten tydzień będzie trwać trzy dyżury po 12 godzin.

Ja wybrałem bramkę numer dwa. Dwa tygodnie SORu zrobiłem na przełomie marca i kwietnia i teraz wypadł mi tydzień w pogotowiu i dlatego przez ostatnie 3 dni jeździłem karetką.

Koniec ogłoszenia :P

***

Wchodzimy na izbę z pacjentem. Przekazujemy dokumenty pielęgniarce izbowej, która na nas patrzy i pyta:

Pielęgniarka: Dlaczego wy jesteście we troje??

Ratownik: Bo my działamy dzisiaj pod przykrywką.

Pielęgniarka: Nie bardzo rozumiem.

Ratownik: Bo dziś jesteśmy zespołem S, ale jeździmy jako P.

Pielęgniarka: No ale jak??

Ratownik: Przecież mamy Rafała w zespole. On jest lekarzem, to jesteśmy jak S.

Ja: Takie S z ograniczonym prawem.

Pielęgniarka: A ja doktora pamiętam jak był na stażu na internie. A to teraz w pogotowiu się pracuje??

Ja: Teraz ja tych pacjentów na internę zwożę :P

Miałem nadzieję, że ostatni dzień stażu w karetce będzie fajny. Nie był fajny. Był zajebisty!! No porostu łza mi się prawie w oku kręciła jak wychodziłem z podstacji i żegnałem się dzisiaj z ratownikami. A dzisiejszy zespół to był chyba najfajniejszy w ciągu ostatnich tych trzech dni.

Na początek znowu wiało nudą. Wszystkie zespoły gdzieś powyjeżdżały, a my plażowaliśmy na podstacji. O 9.00 dostaliśmy wyjazd. Z wyjazdu nic nie wyszło, bo pacjent zbiegł z miejsca wezwania. Zrobiliśmy rozeznanie i nikogo w okolicy nie znaleźliśmy. To dyspozytor wysłał nas do urazu głowy. Głowa rozcięta porządnie, więc odwieźliśmy na chirurgię do pobliskiego szpitala. 

Zaraz po zajęciu miejsc w karetce wezwani zostaliśmy do bólu kręgosłupa. Pacjent nadwyrężył sobie jakieś więzadła szyjne przy kichaniu i bolało cholernie. Skoro boli to zrobię zastrzyk w dupę. To będzie przeniesienie ośrodka bólu z szyi na pośladek. Pytał czy jak nie będzie brać leków po południu to czy może wieczorem na imprezie pić alkohol. Alkohol też znieczula. I ugościć nas chciał, bo herbatę proponował jeśli papierologia ma nam długo zająć.

3 wezwania były to czas na chwilę przerwy. Wpadliśmy po drodze do sklepu po pyszne świeże bułeczki, co w ręce aż parzyły i wróciliśmy na podstację. Kończąc śniadanie około godziny 11.30 zawezwano nas do pacjenta z bólami. Nie wiedzieć czemu, ale dyspozytor nie wypytał nawet jakie to bóle.

Po przyjeździe i wejściu na to pierwsze piętro (które było tak wysokie że myślałem, że jestem już na trzecim) się okazało, że to nie w zasadzie o bóle chodzi, ale o wysokie ciśnienie krwi. A tak naprawdę chodziło o to, aby starszego pana wypchnąć do szpitala. Rodzina jeszcze nie była zbyt dobrze wyszczekana, aby wiedzieć jakie objawy działają na nas, że chętnie wtedy pana zabierzemy ze sobą. Powiedzieliśmy, że widzimy o jaki 'problem' tutaj chodzi i skoro tak bardzo chcą to zabierzemy pana, ale duże prawdopodobieństwo jest, że i tak w szpitalu nie zostanie. Interniści na izbie przyjęli i po badaniach mieli zadecydować co dalej.

Odmeldowując się ze szpitala i zgłaszając gotowość do ratowania kolejnego istnienia dostaliśmy wezwanie na przystanek. Pan, który już dobrze weekend zaczął, jechał na wieś do kolegi z pełnym zaopatrzeniem. Jednak przy wychodzeniu z pojazdu komunikacji miejskiej, źle swoją racicę postawił i przez to noga się powinęła i pacjent zarył głową o krawężnik, przy okazji rozcinając sobie głowę. Przynajmniej był już znieczulony. Wróciliśmy na izbę, gdzie wcześniej odstawiliśmy pana z wysokim ciśnieniem i zostawiliśmy kolejnego bohatera.

Dumni, że kolejne ludzkie życie jest uratowane ruszyliśmy w świat nieść pomoc innym owieczkom. Tym razem do katedry. Podobno jakaś żebraczka klęczała przed wejściem z martwym dzieckiem. Na Ostrów Tumski daleko nie mieliśmy to szybko znaleźliśmy się przed głównym wejściem do świątyni. Ale żebraczki nie było. Ratownik wszedł obczaić czy może w środku nie ma jej, ale też nikogo nie zastał z żebrujących. Podjechaliśmy do bocznego wejścia. Tam też nikogo nie było. Podjechaliśmy pod drugie boczne wejście. Tym razem ja wyszedłem na wizję lokalną. Podszedłem. Żebraczki nie ma. Tylko ksiądz w święte szaty odziany udzielał sakramentu małżeństwa. Objechaliśmy pozostałe święte budynki, ale nikogo z martwym dzieckiem nie zauważyliśmy. No trudno, wpisaliśmy do protokołu, że nie ma pacjenta w miejscu wezwania.

Zatem ruszyliśmy do centrum handlowego. Ale nie na zakupy, tylko do pani której się upadło. Jak się później okazało, pani miała napad telepania, więc czas na odwiedzenie neurologicznej izby przyjęć. Być może był to pierwszy atak epi.

Godzina się nieco późna zrobiła, bo już prawie 16 i zaczęliśmy myśleć o obiedzie. Ja z kierownikiem zespołu nie byliśmy za bardzo głodni, ale kierowca trochę tak. Namówił nas na jedzenie u Turka: Weźmiecie sobie po małym placuszku z odrobiną mięsa i warzyw i wam starczy. No i wzięliśmy po małym placuszku, który wcale nie okazał się taki mały. Jak go zjedliśmy to nie byliśmy w stanie się ruszyć. Mały placuszek... Jak będziesz zgłaszał gotowość dyspozytorowi, to powiedz, że teraz przyjmujemy tylko zgłoszenia najwyżej na pierwszym piętrze, chyba że jest winda. I że nie chcemy neurologii, bo to się może skończyć noszeniem, a na to może wtedy nas skończyć. Zgodnie z życzeniem dostaliśmy ranę ręki po upadku, na szczęście na parterze.

Dyżur miał się już ku końcowi i ku końcowi miały się wezwania. Koło 18 dopiero pierwszy raz zjechaliśmy na podstację, po tym jak wyruszyliśmy z niej przed 12. Roboty było dużo. Może czasami były to pierdoły, że pacjent mógł się sam zgłosić na SOR, ale i tak każdy wyjazd sprawiał mi wielką frajdę. Odwiedziłem prawie wszystkie miejscowe szpitale. Mimo, że były to trzy dyżury pod rząd po 12 godzin, to nie czuję takiego zmęczenia, jak czasem czułem po jednym dniu pracy.

To był jeden z najfajniejszych staży. Z ratownikami współpraca przebiegała bezproblemowo. Nie mogę na nich złego słowa powiedzieć. Traktowali mnie jak członka zespołu, a nie jak konieczne zło. Jak czegoś nie wiedziałem, to bez problemu mogłem pytać nawet po kilka razy. Po kilku pacjentach już sam wiedziałem co mam robić i nikt nie musiał mi mówić, że mam zmierzyć saturację i akcję serca.

Pewnie jeszcze kiedyś do karetki wrócę :))