"Kurs do Genewy"

Rozpoczął się wrzesień. Dzieci idą do szkoły. Studenci uczą się do kampanii wrześniowej. Tak naukowo się zrobiło i każdy mówi, że nie ma na nic czasu. Wiadomo jak to jest jak uczyć się trzeba - a to obiad zrobić trzeba, a to na zakupy pójść, a to pokój posprzątać. 

Nie ma nic lepszego niż przypadkiem przypadkiem kupić sobie książkę. Tak dla przyjemności. Ot tak w sumie niechcący, bo akurat przechodziłem obok wyprzedaży. No i jak tu się nie skusić na coś co jest o 80% tańsze. Nawet jeśli teraz czasu nie mam na czytanie bo mnie egzamin goni, to na pewno później go znajdę. Kto mi powie, że nie miał podobnej historii??

Nauka goni, deadline się zbliża, a ja zamiast się uczyć to tak w środku nocy zacząłem czytać. Początkowo bez entuzjazmu. Dam sobie trzy rozdziały na rozruszanie. Jak się spodoba to poczytam dalej. Może to być taka mobilizacja: pouczę się godzinkę, a później przeczytam kolejny rozdział. Plan ambitny i od razu wprowadziłem go w życie.

Przy drugim rozdziale stwierdziłem, że jak na razie akcja średnio ciekawa. Doszedłem do kolejnego - akcja się rozkręciła. Wciągnąłem się. Dobra to przeczytam jeszcze początek następnego. Albo cały następny, bo przecież krótki jest. I tak kolejne minuty lecą. Fakt że był już środek nocy  i to, że na drugi dzień miałem wcześniej wstać pominę. Muszę wiedzieć co było dalej, bo nie zasnę.

Książki są fajne, bo dzięki nim można na chwilę zapomnieć o swoich problemach. Można przez moment poczuć się głównym bohaterem, albo patrzeć z perspektywy kogoś w tle i być niezaangażowanym. Można też szukać w książkach podobieństw do swojego życia i szukać innych rozwiązań. Ale i tak najlepsze scenariusze pisze życie, które zaskakuje bardziej niż najlepszy bestseller.

"Kurs do Genewy"