Anestezjolog vs. chirurg

W ramach stażu z pediatrii oddelegowałem się dziś na anestezjologię. Naprawdę warto było, bo atrakcji nie brakowało. Anestezjologia zdecydowanie nudna nie jest. A jak jeszcze trafi się do pary jakiś nadpobudliwy chirurg to dopiero jest ciekawie. Takich spięć w relacji anestezjolog - chirurg to jeszcze nie widziałem.

Wybrałem się dzisiaj na zabiegi na chirurgii ogólnej, bo tam miało być obficie w znieczulenia. Pierwsza w kolejności miała być laparoskopia. Starszy pan, trochę obciążony, z niskim potasem. No i ten potas był kością niezgody. Chirurdzy mieli wczoraj potas skontrolować, czy dobry już jest, bo internista kazał wcześniej go uzupełnić, ale im się jakoś tak zapomniało. Tydzień temu miał dobry, więc pewnie nadal jest w normie. Anestezjolog w takim razie odmówił znieczulenia pacjenta skoro nie ma świeżych wyników. Chirurdzy dostali ultimatum: albo oznaczą potas i jak będzie w normie to znieczuli, albo niech sami sobie znieczulają. Poddali się. Wysłali krew do laboratorium.

Anestezjolog chcąc zaoszczędzić na czasie zaproponował zmianę kolejności zabiegów, bo zanim będzie wynik to można kolejną operacją rozpocząć.

- Nie!! - wrzasnął chirurg

- Czemu?? - zaciekawił się anestezjolog

- Bo nie!! Bo wynik ma być za 20 minut - argumentował chirurg

- To nie, ja mam dyżur, więc możemy czekać i operować później do nocy - skwitował anestezjolog

Godzina minęła a nie 20 minut, wynik z laboratorium telefonicznie przekazano, potas za niski, pacjent z zabiegu spadł. A można było już być w połowie kolejnego zabiegu?? Można było być. Ale nie...

Drugi zabieg. Pęknięty wrzód. Poślizg czasowy już mamy. A  żeby był jeszcze większy to zawezwano nas na urologię, bo tam się jakaś trudna intubacja trafiła i pomocy poszukiwano. Pacjent jakoś taki dziwny był, że wejścia do krtani widać nie było i trudno rurkę wsadzić było. W sumie trzech lekarzy się zbiegło z szefem na czele. Po dobrych 10 minutach walki, trudną intubację zakończono sukcesem.

Wróciliśmy do naszego pacjenta. Tutaj niespodzianek nie było. Intubacja książkowa. Brzuch otworzyli, dziurę w żołądku zaszyli, pacjenta zacerowali i po imprezie. Salę operacyjną posprzątać trzeba było, więc godzina przerwy nam się trafiła. No i tutaj kolejne spięcie z chirurgami, bo oni by chcieli już kroić kolejną osobę, a czekać muszą, bo sala jest naświetlana.

Trzecia pacjentka. Kobieta w starszym wieku, z guzem w brzuchu, poza tym zdrowa. Tutaj były jeszcze jakieś plotki, że pani ma słabą morfologię. Na szczęście to tylko plotki, bo niedobory krwi uzupełniono wcześniej. Dopiero by było jakby anestezjolog zrzucił kolejny zabieg!! Ale i tak problemy były z panią już od samego początku, bo pacjentka żył zbytnio nie miała, i zanim udało się wenflon wbić to trochę minęło. A za plecami już mieliśmy chirurga z nożem w ręku, bo on już brzuch otwierać chce. Trzeba było rano przystać na naszą propozycję zmiany kolejności, to by już od godziny u pani w brzuchu grzebał, a tak czekać musi.

Z żyłami jakoś sobie poradzono, to czas znieczulać. Przy wprowadzaniu do znieczulenia pani jakoś dziwnie zareagowała na leki, bo napinać się zaczęła i ręce w górę unosiła jakby do jakieś istoty boskiej. Trochę rokuronium i uniesienie minęło. Żeby tego było mało, to twarz nie chciała współpracować z maską, aby ją doszczelnić i wentylacja była trudna. A chirurg za plecami nas tylko popędza, bo już późno jest. Saturacja 100, więc nie czekając zbyt długo przystąpiłem do intubacji. Szybko i sprawnie rurkę włożyłem i o szczelność wentylacji martwić się nie musiałem. Dalsza część zabiegu bez niespodzianek.

Oczywiście nie obyło się bez komentarzy pod adresem anestezjologów, że znieczulać nie chcą i zabiegi tylko zrzucają z planu operacyjnego. Tylko kto później będzie brać odpowiedzialność za brakujący potas??

Za to ja mam kolejne dwie udane intubacje na swoim koncie :))