Duże operacje

Dziś był dzień dużych operacji. Dziwnym trafem wyrobiliśmy się ze wszystkim i to nawet godzinę przed czasem, mimo pewnych problemów logistycznych. Mnie to ucieszyło, bo dzisiaj musiałem najpóźniej punktualnie pożegnać się z miejscem pracy.

Dostała mi się do znieczulenia laparoskopia, którą po 20 minutach przerobiono na laparotomię. Już wczoraj pogadałem z chirurgami czego oni w brzuchu szukają. W sumie niczego i właściwie to nie będzie duża operacja. Mój ordynator się jednak przejął i kazał pozakładać wkłucia, cewniki oraz miejsce na intensywnej terapii rezerwować.

Ściągnąłem na blok pacjenta odpowiednio wcześniej. Spokojnie pozakładałem wszystko co miałem założyć i rozpocząłem znieczulenie. Nie bardzo będąc zainteresowany tym co się po drugiej stronie dzieje, gdyż skupiałem się na obniżaniu ciśnienia, usłyszałem że chirurdzy już kończą. Minęła dopiero co godzina. W brzuchu nic nie znaleźli. I jeszcze stwierdzili, że w sumie nie muszę zabierać pacjentki do siebie na intensywną terapię. To miłe, ale ja już wypisałem kartę i zlecenia.

Zadzwoniłem do szefa poinformować go o fakcie, że kończę już i jednak łóżka na oddziale nie potrzebuję. Szef kazał i tak położyć u nas, bo trzeba zrobić sztuczny tłum, ponieważ oddział prawie pusty stoi i personel nie ma co robić. On nawet położył na intensywnej pacjenta po wyrostku. Taki dobrobyt.

Przywiozłem pacjentkę rozbudzoną, rumianą na twarzy, z nieco wysokim ciśnieniem. Pielęgniarki w sumie zadowolone, bo przy takich pacjentach roboty za wiele nie mają, więc mogą leżeć i przez tydzień u nas. 

Ja sobie za to zjadłem spokojnie obiad, zjadłem arbuza, kawkę wypiłem i szukałem zajęcia na resztę ustawowych godzin pracy. Nie mając za bardzo pomysłu co z nadmiarem czasu zrobić, poszedłem do szefa omówić kwestię moich dni wolnych. Przy okazji pani sekretarka wręczyła mi kilka historii chorób do dokończenia. Wyglądałem jak typowy internista idący ze stertą papierów. Tylko ja w przeciwieństwie do nich obrobiłem się ze wszystkim w 20 min.