Zsyłka

W ramach mojej zsyłki na intensywną terapię (która ma trwać nie wiadomo do kiedy), nie znieczulam planowych operacji (do nieplanowych też nie). W sumie na blok nie mam po co chodzić. Za to obstawiam wszystko co jest do zrobienia na oddziale i poza nim. Łącznie z konsultacjami leczenia przeciwbólowego po cholecystektomii. A w ramach integracji wewnątrzszpitalnej odwiedziłem dwa oddziały interny, na których to przygotowałem pacjentów do zabiegu połykania węża, czyli ECPW (endoskopowa cholangiopankreatografia wsteczna). Pozytywna strona tej zsyłki jest taka, że nie muszę znieczulać do tych zabiegów, bo nie należy to do moich ulubionych zajęć.

Kiedy tak kończyłem wypisywać protokół co ze stałymi lekami, które odstawić a które nie, miedzy pisanymi nazwami i dawkami, rozglądałem się w poszukiwaniu pielęgniarki. Na internie trzeba paniom powiedzieć dokładnie co mają zrobić, palcem pokazać, bo w przeciwnym razie nic nie zostanie przygotowane (zostaną odstawione wszystkie leki, albo odwrotnie, a to nie jest takie oczywiste). Rozglądałem się też za tym, że może ktoś widząc jak spracowany jestem zaproponuje kawę albo herbatę (oczywiście to żeby się nie odwodnić) i może jakieś ciastko (te spadki cukru są takie dokuczliwe). Niestety, pracowałem dalej o suchym pysku - na internie jednak nie ma takich luksusów jak ginekologii.

Sprawdzając czy wszystko jest dobrze i wyraźnie napisane, rozległ się dźwięk mojego telefonu. Nie byłem zdziwiony kto dzwoni.

Ordynator: Bardzo pan jest zajęty?

Ja: Właśnie jestem na internie, bo będzie ECPW ...

Ordynator: To na blok pan przyjdzie do hemikolektomii.

Ja: Ok, już idę.

I poszedłem.

Po drodze spotkałem jednego z chirurgów, który miał do owej hemikolektomii asystować. Uprzedziłem, że idę już znieczulać i żeby też się zaczął fatygować na salę operacyjną. Ów kolega stwierdził, że ma jeszcze czas, bo nikt po niego nie dzwonił. Nie zrozumiał, że dla jego dobra lepiej jakby on był przede mną. Koniec końców dostał opierdol za to, że nie zjawił się wystarczająco wcześnie i mi pacjent niepotrzebnie się wentylował przez pół godziny jednocześnie huśtając swoim ciśnieniem.

Przyszedłem na blok. Krysia już naciągnęła leki do strzykawek. Zdziwiła się moją obecnością, bo pan Czesław był z nią wcześniej - i tak po chwili do nas dołączył.

Ja: Panie Czesławie, ordynator mnie poprosił, abym to ja znieczulił.

Pan Czesław: A ja mam tu zostać?

Ja: Myślę, że to nie będzie konieczne. Najlepiej jak pan szefa zapytać co ma robić, bo ja nie mogę o tym decydować.

Ten pacjent w żaden sposób nie był szczególny (tylko ASA 2), abym to ja miał go znieczulać. Może mój mentor ma do mnie więcej zaufania, niż do nowego specjalisty. 

Pan Czesław poszedł ordynatora poszukiwać w celu przydzielenia mu jakiegoś zadania bojowego. Nie wiem co przez ten czas robił, ale po dwóch godzinach się pojawił, aby mnie zmienić, bo na OIOM przywieziono pana, któremu zapomniało się ostatnio trochę insuliny wstrzyknąć.

Kolejna pozytywna strona zsyłki na intensywną terapię to taka, że mogę sobie pozwolić na długie drugie śniadanie, a nie tak jak zawsze to bywa, że jem w biegu.