Reanimacja

Siedziałem przy operacji nawet nie pamiętam jakiej. Właściwie to usypiałem przy spisywaniu ciśnień 120/80 do protokołu. Przyszedł pan ordynator (na szczęście miałem w tym momencie otwarte oczy) i kazał pobiec na internę, bo tam się coś stało i potrzeba anestezjologa.

Hmm... mam biec w operacyjnych ciuchach na internę, bo tam się coś stało? Jedyne co mi do głowy przyszło to, że pewnie ktoś się zatrzymał i reanimować trzeba. Zbiegłem piętro niżej. Wszedłem do sali, gdzie się coś działo. Moim oczom się ukazał obraz koleżanki internistki wykonującej masaż serca.

Nie panikujmy, to nie pierwsza moja reanimacja. W jej oczach zobaczyłem iskierkę nadziei jak mnie ujrzała.

- Nie przeszkadzaj sobie, masuj dalej. Dlaczego nikt pacjenta nie wentyluje?

Tuż za mną przyjechał wózek reanimacyjny, to poprosiłem o zestaw do intubacji.

Chwilę później przybiegł doktor Kowalski. Zaczął dyrygować, co i jak, chociaż nie wiem czy ktokolwiek go słuchał.

- Doktorze, niech mi tu  uciśnie, żebym dobrze rurkę wsadził bo słabo widać, a nie zamieszanie robi... Filtr jeszcze... No i niech pan ją teraz ufiksuje.

Rurka ładnie weszła, chociaż początkowo miałem pewne wątpliwości, czy aby w dobrej dziurze siedzi. Osłuchowo było w porządku, oba płuca dają się wentylować. Patrzę na monitor i saturacji nie widzę, a to mnie bardzo interesowało. Pacjent to w ogóle był biały jak ściana, ale to już od kilku dni. Poprosiłem pielęgniarkę, aby podłączyła niebieski kabelek do pacjenta. 

63% to nie jest wynik zadowalający. Ale przy ciśnieniu 50/30 to też trudno oczekiwać spektakularnych sukcesów. Koleżanka internista strzeliła ze dwa razy po wydaniu komendy aby odsunąć się od pacjenta, leki też poszły i jakaś szczątkowa akcja serca została przywrócona. Przy przepływie tlenu 15l/min osiągnąłem saturację 82%. Całkiem nieźle rzekłbym. Chociaż reakcja na światło była żadna.

Pojechaliśmy windą na intensywną terapię - schodami by nam trochę ciężko było bo pacjent nie współpracował, więc chyba nawet niepotrzebnie wspomniałem, że windą. Ale z drugiej strony gdybym nie wspomniał, to ktoś mógłby pomyśleć, że OIOM mamy na tym samym piętrze co interna, a tak akurat nie jest. Więc chyba dobrze, że windą pojechaliśmy, znaczy że o tym wspomniałem. Tak się teraz nad tym zastanawiać zacząłem i już zwątpiłem w sens tej wypowiedzi. Tak czy owak, teraz każdy ma świadomość, że mój oddział i interna nie są na tym samym piętrze, więc sytuację logistyczną mamy chyba wyjaśnioną. Ale chyba trochę zboczyłem z toru, znaczy z tematu, bo nie miałem  na myśli tego, że źle z pacjentem pojechaliśmy.

Dotarliśmy na intensywną terapię. Łóżko numer 4 już czekało. Nie wiem co było zabawnego w tym, że wentylowałem pacjenta ręcznie, ale jakieś komentarze padły z tej okazji. Nvm. Podłączyłem pacjenta do maszyny oddychającej. Saturacja była już na wysokości 85%. Ciśnienie 85/50. Doktor Kowalski wymacał tętno na tętnicy udowej. Uznał, że najpierw założy inwazyjne RR, a później zajmie się centralką.
dr Kowalski (spoglądając na mnie): A ty to nie masz nic innego do roboty?
Ja: Właściwie to mam pacjenta na stole.
dr Kowalski: To możesz wracać na blok, ja tu się już dalej wszystkim zajmę.
Ja: No dobra.
Wiedziałem dobrze, że nie da mi centralki założyć, tym bardziej, ze wkłucie do tętnicy mu nie wyszło. Postanowiłem się niepotrzebnie tam nie kręcić i nie robić tłumu i wrócić na salę operacyjną. Jak wychodziłem z oddziału, to pacjent znowu sobie migotał komorami. Ale skoro Kowalski ogarnia, to nie będę mu przeszkadzać.

Wracając na salę operacyjną natknąłem się na ordynatora. Zdałem mu relację z tego co się działo na internie i że teraz kontrolę nad sytuacją przejął dr Kowalski. Mistrz kazał wracać mi na moją salę, bo zabieg się już kończy i wybudzać trzeba.

20 minut odwiozłem pacjenta na salę budzeń. Zajrzałem od razu na oddział. Kowalski akurat informował rodzinę o zaistniałem sytuacji. Pacjent zmarł.