Bobaski

Rozpocząłem dzisiaj staż na najwyższym piętrze, dlatego z szatni kieruję się do windy, a nie klatkę schodową jak do tej pory. Na samym szczycie, na przeciwko porodówki znajduje się oddział neonatologiczny, czyli pacjentami są dzieci co zaczęły życie na własny rachunek.

Neonatologia podoba mi się z tego powodu, że zaczyna się o 9.15. To taka optymalna godzina, aby się wyspać i rano nie musieć się spieszyć do pracy. Poza tym na razie nic mi się tam nie spodobało, aż tak że chciałbym wracać.

Dzisiaj byłem na wizycie na oddziale dla wcześniaków i na intensywnej terapii. Małe dzieci mają to do siebie, że nie potrafią powiedzieć co je boli, gdzie boli, jak bardzo boli, od kiedy boli. Za to lubią płakać. Głośno lubią płakać. Szczególnie w czasie badania. A badanie to dla mnie takie wróżenie z fusów. U dorosłego to w brzuchu wszystko mogę sobie dokładnie wymacać i ocenić, a tutaj dwoma palcami obejmuję cały brzuszek i jednocześnie mogę wyczuć wątrobę i śledzionę.

Bobasków widziałem kilkanaście. Widziałem, a nie badałem. Jakoś mam obawy, że coś źle zrobię, za mocno przycisnę, źle złapię i wyrządzę krzywdę. Dlatego wolę się od nich trzymać z daleka. Gdy sobie słodko śpią to są naprawdę urocze.