Kto chce??

Prawie każdego dnia mamy obchód na wszystkich piętrach, na których zlokalizowana jest chirurgia dziecięca. Na każdym piętrze jest osobny zespół lekarski, więc nie ma potrzeby, aby wszyscy chodzili wszędzie. Stażyści są to jedyne osoby (poza profesorem), które przez wszystkie piętra przechodzą, z racji tego że żadnej sali nie prowadzą to mogą wszystkie dzieci pooglądać. Tak więc dzień w dzień urządzamy sobie pielgrzymkę z góry na dół. Co prawda dostałem swojego doktora do opieki, ale współpraca tak świetnie nam się układa, że widujemy się dwa razy dziennie: na raporcie i na obchodzie. Inne spotkania są zupełnie przypadkowe. Dlatego większość czasu spędzam na obchodzie.

Zaliczając drugie piętro zahaczamy jednocześnie o oddział intensywnej terapii i blok operacyjny. Tam też wisi tablica z planowanymi zabiegami na dany dzień. I tak sobie na nią zerkamy, a przy ostatnim zabiegu, którym miała być laparoskopia jest napisane: operator - dr W, asysta - kto chce??

Profesor się tylko zaśmiał i stwierdził, że może ktoś ze stażystów by się do operacji umył i pobawił się kamerą. Dlatego na pytanie: kto chce?? odpowiedziałem: ja chętnie. Zgodę profesora dostałem i miałem tylko powiadomić operatorach o swoich chęciach do asysty.

Podjarałem się tym bardzo, że będę operatorem kamery, bo przy laparoskopii to jeszcze nie byłem w pierwszym rzędzie. Poleciałem do operatora, który nie miał nic przeciwko i spokojnie wróciłem do dalszej części wizyty na ostatnim piętrze. Poza tym już trochę znudziło mi się stanie z tyłu za plecami operujących i podglądanie tego co tam koagulują, tną czy podwiązują.

Radość moja nie trwała jednak zbyt długo. Pół godziny później, kiedy sobie szedłem w podskokach ze szczęścia na blok operacyjny, to zobaczyłem na tablicy następującą korektę: kto chce?? dr D. Nie nie, wcale nie było po mnie widać, że złość się we mnie zagotowała, ależ skądże... Z uśmiechem na ustach ubrałem pomarańczowy mundurek, czapkę i maskę na twarz, żeby nikt nie widział jak bardzo tryskam entuzjazmem z powodu zaistniałej sytuacji. 

Chcieć to ja sobie mogłem. I zamiast kręcić przedstawienie to nadal byłem szeregowym widzem :]