Nastrój bojowy

Wstałem w skowronkowym nastroju. W takimże samym nastroju udałem się do pracy. Spotkałem znajomego internistę, pogadaliśmy przy wejściu co tam słychać. Oddział w sumie niezawalony, chociaż podobno ma to się zmienić.

Wszystko było dobrze do czasu aż zadzwonili z bloku że wszyscy na mnie czekają. To niech czekają, ja akurat urządzałem występy na kardiologii przy kardiowersjach. Jakiś kwadrans później byłem już na sali operacyjnej. Plan na dziś był średni. Nie pierwszy raz się zdarza, że był tak do dupy, ale na ogół robota idzie zwinniej.

Nie było mnie trochę i pielęgniarki rozpuściły się jak dziadowski bicz. Zarówno instrumentariuszki jak i anestezjologiczne. Może one mają cały dzień i noc, ale ja nie. Pracować się im nagle nie chce. I w dodatku problemy ze słuchem albo zrozumieniem mowy ojczystej mają. Między 40 mg propofolu a 0,5 atropiny jest istotna różnica. Trzeba trochę myśleć, a nie robić coś mechanicznie. Nie będę się wydzierać co ma podać. Szpital to nie fabryka. 

Jakie wielkie oburzenie było, że idę zjeść śniadanie, zamiast samemu zamonitorować pacjenta. Cóż... każdy ma swoje obowiązki, nie będę zabierać pielęgniarkom pracy, bo się okaże, że są niepotrzebne i dostaną zwolnienie do rączki. Poza tym gdyby wcześniej wszystkim się odpowiednio zajęły, to nie byłoby takiego problemu. Ja byłem głodny, a z pustym żołądkiem nie lubię pracować.

Na koniec jak już mi całkowicie humor popsuły, opieprzyłem sobie ginekologa, że nie zgłosił pacjentki i młoda laseczka leży sobie na stole, a ankietę ma niewypełnioną. W takim razie sobie poczekali, aż dokładnie zebrałem wywiad. Niech mają nauczkę na przyszłość.

Do poniedziałku powinien mi się humor poprawić.