Premedykacja

Ordynatora dzisiaj nie było, co dało się wyczuć takim faktem, że każdy robił co chciał. Najbardziej doktor Kowalski, który wymyślał jakieś dziwne narkozy i próbował mnie w nie angażować - ja akurat wolałem skupić się na myśleniu o urlopie i o tym jak zorganizować sobie długi weekend po weekendzie majowym.

Mimo wszystko szybko uwinąłem się ze swoimi zabiegami, zjadłem kilka kawałków świątecznego ciasta i poszedłem na mój ulubiony oddział premedykować. Tam też rozpocząłem pracę od zjedzenia świątecznego ciasta.

Kiedy już tak się objadłem i zajrzałem w papiery pierwszej pacjentki to pomyślałem, że nie miałbym nic przeciwko, aby pacjenci byli tacy, żebym nie musiał przypominać sobie całego Szczeklika, a wystarczy mi tylko Larsen.

Jak już przebrnąłem przez dokumentację i miałem wiele możliwości, aby zabieg zrzucić to poszedłem osobiście pacjentkę ujrzeć w jakim jest stanie, bo na podstawie histerii choroby można było mieć różne wyobrażenie.

Pani była całkiem żywa. Zacząłem omawiać z nią znieczulenie, co i jak sobie wyobrażam w jej przypadku. Pacjentka miała już jakieś doświadczenie jeśli chodzi o narkozy. Jakiś anestezjolog jej bzdur naopowiadał, że nie może mieć jakiegoś tam znieczulenia (co było akurat nie w temacie, bo ja mówiłem o całkiem innym). Wtedy jej sąsiadka na łóżku obok postanowiła mi ruszyć z odsieczą:

- Niech pani nie dyskutuje. Doktor to jest specjalista od znieczuleń i wie najlepiej co zrobić. Wsadzi pani taką rurkę, później dostanie pani pompę z lekami przeciwbólowym i obudzi się pan w swoim łóżku po wszystkim. Nawet go pani nie będzie później po zabiegu pamiętać. Ja tak miałam.

Hmm... faktycznie ową pacjentkę znieczulałem. I to do takiej samej operacji. Chciałem zapytać czy jeszcze opowie o objawach niepożądanych po znieczuleniu i możliwych komplikacjach. Wtedy moglibyśmy już tylko papiery ze zgodą podpisywać.