Konikotomia

Wróciłem do pracy. Streściłem Julicie pokrótce co tam na konferencjach i sympozjach mówią, co dla niej nie było niczym specjalnie nowym. To może by tak namówiła ordynatora na jeszcze jeden aparat do mierzenia indeksu bispektralnego?

Oddział zawalony w 90%. Widać, że nie było profesora, bo nie miał kto czystki przeprowadzić. Pani po ileusie postanowiła jeszcze żyć i mimo dwóch kolejnych operacji dzisiaj opuściła intensywną terapię. Za to drugi pan po ileusie postanawia powoli umierać i dzisiaj zrobił się znowu niedrożny.  Jak rano pacjenta widziałem to się zastawiałem gdzie jeszcze można jakąś pompę do niego podłączyć. Gdy na blok doszła informacja, że będziemy go na ostro operować, to wszystkim równo się wyrwało 'o nie'.  Akurat z jednym chirurgiem prowadziliśmy sobie dyskusję poliglotyczną (która właśnie nam została przerwana), bo on się zna na językach słowiańskich, a ja na romańskich.

Przez ileusa, trochę się spóźniłem na szkolenie z konikotomii do spółki z internistami. Każdy sobie poćwiczył wbijanie igły i rurki przy moim akompaniamencie "saturacja spada... game over, ale masz jeszcze dwa życia" :D Chyba też z tego powodu chciano ze mnie zrobić fantom do ćwiczeń.

Na koniec dnia ordynator mnie udupił premedykacją na internie (ileus nie chciał się udrożnić i nie mógł sam tego zrobić). Interniści znaleźli jakiegoś guza i od razu załatwili operację na jutro - Szymon był zdziwiony, że on został do tej operacji nawet rozpisany (a z jakiego powodu na hemikolektomia?). Poszedłem na oddział internistyczny, który słynie z tego, że pacjenci prezentują liczne rozdziały Szczeklika i opasłe tomy farmakologii. Mimo późnej pory dorwałem jeszcze Pawła - lekarza prowadzącego, któremu po koleżeńsku zdiagnozowałem niedrożność u innej pacjentki jak tylko zobaczyłem rtg. Taka moda ostatnio...

Generalnie zmęczony dniem, poprosiłem o historię choroby, a tu się okazuję, że pacjentka w sumie zdrowa. Ciśnienie i bóle pleców jej doskwierają na co dzień. Poza tym się ostatnio nieco zanemizowała, ale Paweł już dawno mi krew na jutro zabezpieczył - mógłby nauczyć zabiegowców takich nawyków. Dla ciebie wszystko. Podsunął mi jeszcze całą paletę różnych wyników, z których wynikało, że nie ma czym się za bardzo martwić. Przynajmniej na razie.

Z pacjentką sobie pogadałem, nawet długo pogadałem, stwierdziła, że jestem godny zaufania, jest w stanie mi powierzyć swoje życie w czasie operacji, podpisała zgodę na znieczulenie i ewentualne dodatkowe zabawki jakie mam nadzieję, że jej założę.

Kolega internista, w ramach dalszego samorozwijania umiejętności, zapytał czy może przyjść swoją pacjentkę zaintubować jeśli to ja będę znieczulać. Nic przeciwko temu nie mam.  Chociaż po operacji to pacjentkę ja przejmuję bo już łóżko na intensywnej terapii jej zaklepałem. Generalnie może przyjść sobie kiedy chce do mnie żeby zaintubować.
- Jak ci nie wyjdzie intubacja, to i tak konikotomię już umiemy zrobić... przynajmniej teoretycznie :P