Dzień atropinki

Przyjechałem nieco spóźniony do szpitala (przez wakacje to ilość świateł na skrzyżowaniach chyba uległa podwojeniu). Pamiętam, że ostatnim razem jak oddelegowałem się na anestezję to właśnie awantura zaczęła się od spóźnionego anestezjologa. Zbiegiem okoliczności się stało, że dziś na chirurgii ten sam anestezjolog znieczulał co wówczas. I podobnie jak tamtego dnia, tak i dziś punktualnie nie był, bo spotkaliśmy się przy wejściu na blok operacyjny. Przy okazji wpadliśmy na ordynatora chirurgii, który widząc takie spóźnione anestezjologiczne combo obrzucił nas wzrokiem Bazyliszka. Nam akurat ten morderczy wzrok zbytnio nie przeszkadzał, abyśmy ucięli sobie miłą pogawędkę:

Anestezjolog: To widzę, że już przyszedłeś do nas robić specjalizację.

Rafał: Jeszcze nie. Jeszcze na stażu jestem.

A: Ja myślałem, że już u nas na stałe zaczynasz pracować.

R: Najpierw muszę poczekać na wyniki rezydentur i dopiero później na stałe.

A: Kiedy mają być wyniki??

R: Pod koniec października.

Widać, że członkowie zespołu zaczynają się do mnie przyzwyczajać. Przynajmniej wiedzą, kto może niebawem do nich trafić. A robota na pewno się dla mnie znajdzie, bo już dziś słyszałem, że nikt tam pracować nie chce i wszystko się sypie.

Dawno mnie tam nie było i pewnie dlatego przeczucie mi mówiło, że będzie to obfity dzień w zabiegi. I mimo obfitości, to czasowo wyrobiliśmy się całkiem sprawnie. Nawet raz idealnie obstawiłem godzinę, o której pacjenta przekażemy na oddział.

Zaczęliśmy pierwszy zabieg z opóźnieniem. Znieczulenie przewodowe. Gdyby nie to, że chirurdzy już stali nad nami to sam mógłbym się wkuć. A tak, nie chcąc nadużywać ich cierpliwości, doktor sam szybko i sprawnie między odpowiednie kręgi igłę wbił. Znieczulenie szybko działać zaczęło, ale pacjent, by nam się zbytnio nie nudziło, zwolnił prawie do 40. Atropinka w ruch poszła. Akcja serca się podniosła. A my mieliśmy czas, by sobie chwilę pogadać. Przy okazji sprzedałem anestezjologowi najnowszego newsa, co też wyjaśniało, dlaczego dziś operowali sami specjaliści bez udziału rezydentów.

Dwa kolejne zabiegi w ogólnym znieczuleniu miały być przeprowadzane, co dla mnie oznaczało szansę na wykonanie dwóch intubacji. Pierwsza z nich okazała się trudną intubacją i nie udało mi się jej zakończyć sukcesem. Anestezjolog też się musiał nagimnastykować, by rurkę w odpowiednią dziurkę wsadzić. Od tych manewrów pacjent chyba się tak zdenerwował, że też postanowił sobie zwolić, dzięki czemu zasłużył na porządną dawkę atropiny. 

Przy drugiej intubacji trudnością okazały się zęby, a właściwie ząb. Pacjentowi został jeden, więc należało obchodzić się z nim dość ostrożnie. I to niekoniecznie z tego powodu, żeby gdybym go wyłamał to pacjentowi byłoby smutno, ale dlatego że mógł on sobie wpaść w drogi oddechowe, a to byłby już pewien kłopot dla nas. Dlatego przy wprowadzaniu łyżki laryngoskopu na ów ząbek uważałem. Tym razem intubację zakończyłem sukcesem. A za nienaruszony ząb dostałem piątkę z plusem. Jednak i tym razem pacjentka uraczyła nas spadkiem akcji serca i atropina miała swoje pięć minut.

Fajna jest ta anestezjologia :))