Magisterska pizza i wino

Koleżanka osiągnęła swój aktualny cel - obroniła się na 5 i została bezrobotnym magistrem, czyli należy już do grupy szeroko reprezentowanej w naszym kraju. Moment w życiu studenta jest to ważny, dlatego należało to uczcić.

Rozpoczęliśmy wieczór od włoskiej kolacji. Poszliśmy do pobliskiej, niewielkiej knajpki. Zajęliśmy miejsce pod oknem. Na stoliku przykrytym białym obrusem stała świeczka, którą kelnerka nie mogła zapalić (dlatego przyniosła świeczkę ze stolika obok) oraz więdnący kwiatek w szklanej butelce, natomiast z głośników płynąły piosenki wykonywane przez Erosa Ramazzotti.

Menu było po włosku i po polsku. Wybór potraw całkiem spory, ale od razu byliśmy nastawieni na pizzę. Koleżanka zachwalała już to miejsce, więc szybko dokonałem wyboru. Miła pani kelnerka zamówienie zebrała i po około 15 minutach mieliśmy przed sobą kolację. Dwie pizze na cienkim cieście, w kształcie zasadniczo okrągłym, z dużą ilością składników, wypiekane w piecu palonym drewnem (a nie w elektrycznych blachach). W połowie jedzenia podeszła do nas właścicielka. Z włoskim akcentem zapytała po polsku czy wszystko nam smakuje. Smakowało bardzo. Przez moment poczułem się jakbyśmy znowu byli w Rzymie.

Zasadniczą częścią wieczoru miało być opijanie magisterki (wyjście na kolację powstało spontanicznie). Na tę okoliczność przygotowane było czerwone wino marki Lambrusco. Koleżanka chłodziła butelkę już od dnia poprzedniego, co by w odpowiedniej temperaturze mogła je podawać. Iż okazja wielka jest, to nawet szkło wystawne użyliśmy, aby magisterski sukces uczcić. By jeszcze nastrój bardziej nastrojowy zrobić to kilka podgrzewaczy zapaliliśmy.

Mimo polepszenia statusu społecznego koleżanki, jakość pitych trunków nie uległa zmianie i dzięki temu Lambrusco zostało ochrzczone mianem wina świeżo upieczonych, bezrobotnych magistrów. A może to dlatego, że Lambrusco nam po prostu smakuje i przywołuje fajne wspomnienia :))