Marynarzyk

Siedzieliśmy w dyżurce i popijaliśmy kawę lub herbatę. Pan Czesław jako jedyny siedział na sali operacyjnej i pilnował pacjenta, aby mu się nie obudził. Chciałem go zmienić, bo może poszedłby sobie do domu (ja moglem sobie dzisiaj pozwolić na luksus spokojnego śniadania i kilku przerw w czasie wykonywania obowiązków służbowych), ale koledzy kazali mi się nie wychylać przed szereg. Dlatego kontynuowałem picie napoju jaki miałem w kubku.

Zadzwonili chirurdzy, którzy się zdecydowali na jakąś operację, która rzekomo ma być na ostro. Co z tego, że wisi na planie od dwóch dni. Ja nawet dzisiaj postarałem się żeby spadła (za co dyżurne pielęgniarki były mi bardzo wdzięczne), ale oni się uparli i jakoś nie było możliwości, abyśmy mogli odmówić pomocy.

Krzysiek zaproponował grę w marynarzyka, bo ktoś będzie musiał zostać dłużej w pracy. I w tym momencie zaczęła się litania dlaczego nikt nie może zostać dłużej.

- Ja jestem pod dyżurze.

- Ja mam dyżur w karetce.

- Ja mam dyżur i tak, więc muszę pana Czesia zastąpić jak będzie fajrant. Nie mogę wziąć drugiej sali.

- Ja...

I tak chwilę to trwało. Ja siedziałem cicho, kiedy to zwrócono na mnie uwagę.

Ja: No co? Miałem się przed szereg nie wychylać.

Krzysiek: Chcesz zrobić specjalizację, to masz okazję się uczyć.

Ja: Już dzisiaj siedziałem u ginekologów i się uczyłem. Wystarczy mi.

Krzysiek: To możesz teraz zostać tak dla relaksu.

Ja: Pod warunkiem, że jutro gadasz z szefem i wychodzę o 11.

Krzysiek: Ty i tak ostatnio w pracy jesteś w kratkę, więc jak dłużej zostaniesz to nic ci się nie stanie.

Ja: Jakoś nie pamiętam dnia kiedy ostatnio wyszedłem z pracy o normalnej porze.

Krzysiek: A ja wczoraj wyszedłem. 

Nie wiedzieć czemu w marynarzyka to sobie mogłem sam ze sobą zagrać.