Poniedziałek po 5 godzinach snu

Po niecałych 5 godzinach snu, pójście do pracy w poniedziałek nie jest zbytnią przyjemnością. Już w drodze do pracy marzyło mi się, aby mnie posadzili na laparoskopiach, bo tam zwykle ludzie zdrowi się operują i nie szaleją w czasie zabiegu. I można spokojnie odpoczywać.

Pomarzyć oczywiście można, bo to fajna sprawa. Ordynator mnie wysłał na ortopedię. Średnia wieku pacjentów: 85 lat, ASA 3. Do tego każdemu z nich należało zafundować wielki nadzór, z dużą ilością pomp, cewników i innych mierników. W dodatku OIOM nie dysponował zbyt dużą liczbą wolnych miejsc, a wiedziałem dobrze, że kogoś tam przywiozę. Najwyżej będzie zabawa kto pierwszy ten lepszy. Gratuluję też niektórym ortopedom umiejętności czytania i stosowania poleceń. Rozumiem, że można się nie znać na morfologii, ale skoro anestezjolog prosi w piątek, aby ją zrobić, to chyba nie jest to jakiś problem?? Nawet można było ją zrobić dziś z rana samego. A potem jest zdziwienie, że zabieg spadł.

Naprawdę dziś miałem siłę tylko na proste rzeczy, a nie na wielką anestezję. Jeszcze do tego miedzy moimi zabiegami, obskoczyłem jeden zabieg na ginekologii i ekstubowanie na chirurgii. Praca na trzy sale - czemu nie?? Ale może wtedy kiedy tryskam energią (co się często zdarza), a nie kiedy jej sam potrzebuję.

Na koniec pan szef ordynator uraczył mnie resekcją odbytnicy. No dobra, grzecznie się zgodziłem, że popilnuję niestabilnego pacjenta. Jakże mógłbym odmówić. W zamian jutro mamy negocjować co z tego będę mieć, że się tak oddaję pracy.

Chciano mi jeszcze stażystę wcisnąć, ale się wywinąłem. Litości!! Ja nie mogę być jednocześnie od wszystkiego. Nie miałem już siły na dydaktykę. Nie dziś.