Urlop

Kiedyś jak nie chciało mi się z domu ruszać, to się nie ruszałem. Budziłem się rano i stwierdzałem, że uczelnia nie zając i poczeka. Teraz tak łatwo nie ma. Muszę sobie takie lenistwo wcześniej zaplanować, sprawdzić czy mam jeszcze prawo takie leniwe dni wziąć, zgodę na nie dostać, wniosek wypełnić, pieczęć przełożonego dostać, do kadr wniosek złożyć.

Dziś i jutro się urlopuję. Oczywiście wszystkie powyższe czynności posłusznie wypełniłem. Ordynator to wczoraj z rana głośno ogłosił na odprawie, że urlop biorę. Nie zdziwiła mnie wymuszona radość na ten fakt ze strony mojego ulubionego lekarza, która brzmiała: a to teraz musisz ten urlop brać?? Zanim zdążyłem się wypowiedzieć czy muszę czy nie, to ordynator mnie wyręczył krótkim i stanowczym: tak musi teraz. I nawet mi postanowił życie ułatwić, bo kazał się z przyjmowaniem pacjentów do 11 wyrobić i ewakuować się do domu.

Wszystko pięknie się zapowiadało. Obecnie prowadzę jedną salę chorych, na której mam dwóch pacjentów z którymi nic specjalnego się nie dzieje - poranna wizyta trwa w porywach 1,5 minuty. Druga sala jest akurat remontowana i przerabiana na salę VIP. Zostawało mi tylko czekać, aż planowych dwóch pacjentów przyjdzie, ja ich przyjmę i moja aktywność zawodowa na ów dzień będzie zakończona.

Plan się szybko zmienił, bo rezydnet z ortopedii nie pojawił się w pracy i musiałem go zastąpić przy zabiegu. Pierwszy raz mi się zdarzyło, że operator był na sali wcześniej niż anestezjolog i nie mogliśmy operacji zacząć. Zawsze jest na odwrót. Ordynator nadal dobrze pamiętał, że mnie szybko do domu wyrzuca i kiedy zajrzał na salę operacyjną kolo 9 to stwierdził, że się guzdramy i kazał się przyspieszyć tempo, bo ja muszę przecież iść. 

Dzięki operacji jeden z nowych pacjentów został przyjęty przez rezydenta, co zmniejszyło moją pracę o połowę.

Z drugim pacjentem szybko się rozprawiłem w pokoju badań, wywiad zebrałem, leki spisałem, badanie fizykalne przeprowadziłem, nieprawidłowości zapisałem, badania krwi zleciłem i o 10.30 miałem już wszystko zrobione. Wybrałem się jeszcze na wycieczkę na internę, bo dr K dzwoniła z prośbą o konsultację. Nie tyle co skonsultować poszedłem, ale tak zupełnie przy okazji zobaczyć jak to mój kubek jest użytkowany, czy w celach gastronomicznych czy np. ogrodniczych i ktoś w nim kwiatki hoduje. Akurat kawę w nim piła. Z wywiadu od koleżanki z sąsiedniego biurka dowiedziałem się, że bardzo dba o niego i baczy uważnie żeby mu się krzywda nie stała.

Trochę pochwaliłem dzień przed zachodem, bo przez cały dzień nie słyszałem marudzenia, że robiłem staż na chirurgii dziecięcej. No ileż można ten temat wałkować?? Każdego dnia to wysłuchiwać muszę. I wczoraj też jednak musiałem. A jak to tak można, a tutaj nie ma nikogo do pracy, a to a tamto. Rezydentów bardzo bawiło moje przewracanie oczami jak usłyszałem ponownie tą samą melodię. Aż się chciało mi powiedzieć, że skoro doktor ma czas, żeby w kółko biadolić o tym samym to znaczy że ma za mało roboty, więc sam może się pracą zająć.