Premedykacja

Pan Czesław został dzisiaj wprowadzony w kolejne obowiązki. Mnie właściwie w ten zaszczyt wkopano. Krzysiek zadzwonił do mnie, że musi z pracy się urwać, a pan Czesio został posłany na chirurgię, aby spremedykować pana do hemikolektomii na jutro. Hmm.. to już wyższy stopień wtajemniczenia. I czy ja nie mógłbym tam pójść mu pokazać gdzie co sprawdzać, wpisywać i oglądać. Z racji tego, że nie miałem planów na kolejne półtorej godziny uznałem, że mogę podjąć to wyzwanie. Niby błahostka.

10 minut później przyszedłem na chirurgię. Pan Czesław już znalazł dokumentację pacjenta i przystąpił do bardzo dogłębnej analizy owej lektury. W tym momencie wiedziałem, że zbyt szybko to nie pójdzie i do wieczora możemy się nie wyrobić. I nie miałem pomysłu jak przyspieszyć proces premedykacji. Pan Czesław skupiał się na niezwykle nieistotnych informacjach i raczej nie zmierzał w stronę tych istotnych. Monika widząc moje próby forsowania omówienia tego co pacjent bierze i co należałoby odstawić, popatrzyła na mnie z wyrazem twarzy: o kurwa, że ty masz jeszcze cierpliwość.

Kiedy doszliśmy do karty z lekami (po 15-minutowej analizie kilku morfologii z czerwca) rozpocząłem żmudny proces tłumaczenia na co są leki (halo, to pan jest specjalistą a nie ja), jak je odstawiamy i jak to wpisujemy w zlecenia - część problemów pana Czesława kwitowałem twierdzeniem: panie pielęgniarki będą wiedziały o co chodzi jak tak się napisze.

Tłumaczyłem, że opisu ekg nie trzeba wpisywać w nasz protokół, bo pacjent i tak na blok z nim przyjedzie - nie ma sensu powielać tego. Ale pan Czesław się uparł i swoim lekarskim pismem przepisał wszystko co internista z szlaczków na bladoczerwonym papierze milimetrowym wyczytał.

Dobrze, ja mam czas. Jeszcze 40 minut do fajrantu. Przeliśmy do chorób towarzyszących i w jakiej kolejności je wpisywać, kiedy to zadzwoniła do mnie pielęgniarka z sali budzeń: Rafał, masz lecieć na porodówkę i to szybko. Widzę, że w tym tygodniu taka moda się robi, aby tuż przed końcem pracy coś operować.

Zerknąłem na Pana Czesława i stwierdziłem, że my jeszcze w połowie nie doszliśmy do końca zadania jakie miał wykonać. Niestety nie miałem czasu na dalsze tłumaczenie i prowadzenie za raczkę przez cieśniny premedykacji, więc raz i konkretnie wyartykułowałem kilka zdań: Panie Czesławie, tu jest już ankieta wypełniona przez pacjenta, tutaj wpisuję zwykle to, to i to. Nie ważne czy przeczytał wszystkie informacje czy nie, ja z nim zawsze wszystko omawiam co go może spotkać, żeby później nie był zaskoczony. A teraz przepraszam, ale muszę iść do cesarki. 

I tak pobiegłem na porodówkę i to w podskokach. Nawet się nie zastanawiałem dlaczego byłem informowany przez salę budzeń, a nie przez położne. Pół godziny później kiedy odstawiłem pacjentkę po szczęśliwych narodzinach pan Czesław powoli zbliżał się do finalizacji premedykacji.