Powrót do normalności

Ordynator wrócił z urlopu, czyli wszystko wróciło do normy. Znowu robi zamieszanie, wprowadza stresową atmosferę. Jedna pielęgniarka była akurat 3 tygodnie na L4, ale jak dziś wróciła do pracy i miała taki 'miły' poranek to się zacząłem zastanawiać, czy znowu nie wpadnie w depresję.

Trafiła mi się wiekowa pacjentka, bo miała 97 lat. Za to niewiele ważyła, bo prawie 40 kg. Dr Kowalski ją premedykował i zaproponował ogólne albo podpajęcze. On jak czasami obejrzy pacjenta, to w sumie mógłby tego nie robić, bo i tak dalej nikt nic nie wie. Kowalskiego nie miałem raczej po co pytać co zrobić, to zadzwoniłem do ordynatora. Lepiej go poinformuję, kogo mam na stole, może będzie chciał przyjść popatrzeć. Ordynator nie miał za bardzo pojęcia o tej pacjentce, więc stwierdził krótko: Niech pan zrobi takie znieczulenie na jakie ma pan ochotę. Czyli dostałem wolną rękę.

Może nie tyle co miałem ochotę na ogólne, ale babunia raczej by mi do podpajęczego to nie usiadła. Zresztą tak dla spokoju pacjentki to wolałem, aby zabieg przespała.

Pod koniec zabiegu pojawił się ordynator. On zawsze się musi do czegoś przyczepić. Dał mi wolną rękę to robiłem po swojemu. Uznałem, że trzeba dowiotczyć, to dowiotczyłem. I tak mi się pani szybko wybudziła, czym go zaskoczyłem. Nie zrobiłem takiego przedstawienia jak on, że przy saturacji 78% stwierdził, że można sobie opuścić salę operacyjną i jechać do sali budzeń. Ale czy dojechać?

Brakowało nam tego ordynatorskiego napięcia.

Dziś się dowiedziałem, że kolejka się do mnie ustawia. W końcu kolejki do lekarzy są bardzo popularne. Tylko, że do mnie umawiają się pielęgniarki. Nie wiedzieć czemu ostatnio popularny jestem i niejedna chce mi pielęgniarzyć na sali operacyjnej. W sumie to mogłaby któraś mi na jutro obiad przygotować, bo to co serwuje szpitalny bufet jutro mi nie podpasuje.